Lang geleden kocht ik eens bloemen voor iemand, en achter de toonbank stond een vriendelijk meisje die me had geholpen met uitzoeken. Ik schat dat ze een jaar of 15, 16 was. Dochter van de eigenaar meen ik.
Ze vroeg of ik er ook een kaartje bij wou. Ja, prima.
Moet er ook wat op? Vroeg ze met het kaartje en een pen in de aanslag.
Een eenvoudig ‘gefeliciteerd‘ was eigenlijk voldoende, en ik vroeg haar of zij dat kan opschrijven. Ze had de pen en kaartje toch al in de hand.
En daarnaast — en nu komt het — dacht ik dat zij VAST een veel netter, mooier en beter handschrift dan ik zou hebben.
Maar niets was minder waar. Haar handschrift was als die van een kleuter die net had leren schrijven en wiens goede hand in het gips zit waardoor die ook nog eens de verkeerde hand moet gebruiken.
Ik stond er bij en keek ernaar, mijn fout realiserende.
Ik kon niet vragen om een nieuw kaartje, dat zou niet zo sjiek zijn. Dus het moest maar zo.
Ik denk hier vaak aan.
