Avatar 2 is hard op weg om de best bekeken film ooit te worden. Nog nooit gingen in zo’n korte tijd zoveel mensen naar de bioscoop voor één film.
Wat interessant is dat mensen altijd lijken te klagen hoe weinig ‘culturele impact‘ de eerste Avatar film had. Deze film kende de afgelopen 10+ jaar namelijk weinig memes, spinoffs of mashups. Het enigste dat het opgeleverd leek te hebben, is een inmiddels klassieke SNL sketch.
Natuurlijk, de winkels liggen nu vol met Avatar snoep, Avatar Lego, Avatar kleren en meer, maar daar zit een doordachte en jarenlang ontwikkelde campagne achter.
Maar cultuur laat zich niet leiden. Cultuur laat zich ook niet foppen. Om iets van culturele significantie te krijgen moeten mensen in de kern toch iets voelen, mensen willen geraakt worden. En de eerste Avatar deed dat niet. Daarvoor was het verhaal te eenzijdig (of te bekend) of de karakters te plat. Mensen kwamen met een open mond uit de bioscoop vanwege alle technische trucjes maar waren niet geraakt door het verhaal.
De eerste drie Star Wars films waren genoeg voor decennia aan content, omdat de karakters en verhalen mensen wél raakten. En dat die films voor die tijd technische hoogstandjes waren, was misschien zelfs bijzaak, het was in ieder geval de hoofdreden waarom mensen van Star Wars houden.
(Initieel) succes en impact hoeven dus niet te correleren met elkaar. Zo was The Shawshank Redemption oorspronkelijk een boxoffice flop. Net als Fight Club, Donnie Darko of de Big Lebowski. Maar niemand zal durven zeggen dat deze films geen impact hadden, maar hun succes kwam niet direct.
Succes kan een langzaam proces zijn van vele jaren. Misschien durf ik zelfs wel te stellen dat juist langzaam succes de enige vorm van écht succes is.