Zondag, rustdag. Na een intensieve zaterdag was het tijd om even terug te schakelen.
Geen betere manier om de zondag te beginnen dan met kerk op het strand: Waikiki Beach Church. Zo’n 200 mensen komen hier elke zondag bij elkaar om midden op het strand voor het Hilton hotel een dienst te hebben.
Schroeiende hitte, met blote voeten in het zand, in een tent. Het was bijna oudtestamentisch. Maar al snel bleek, óók hier waren tienduizend redenen en ook hier liep het audioteam tot het laatste moment met rolletjes tapes en kabels te pielen. Het voelde vertrouwd.
Maar vertrouwd of niet, met een zonnebril op in de kerk en zeer schaars geklede en volleyballende mensen op de achtergrond — het strandleven ging natuurlijk gewoon door — was het een unieke ervaring. De traditionele hulu dans was verwerkt in het worship programma. En Mary-Anne mocht ook meedoen met een dans. Maar, bovenal was het ook een dienst met inhoud.
Opmerkelijk is dat naar het eind toe nog even het Amerikaanse volkslied gespeeld werd en daarna een bijna emotionele uitvoering van God Bless America (met dans). Voor die extra bevestiging dat je echt in de U S of a bent.
Na de tijd nog een paar interessante gesprekken met een aantal mensen gehad.
Daarna strand. Waikiki beach. Het smalle kunstmatige strand, met het uit Australië aangevoerde aangespoten zand. En ’s avonds eten bij het beste visrestaurant van Waikiki. Hier hebben we ruim een uur in de rij gestaan om binnen te mogen komen. Maar de Mahi-Mahi was subliem. En de gesprekken in de rij gezellig.
Observaties
Nog even over gister. Het bijna beroerd akelig commerciële Waikiki (met rijen voor de restaurants) zou een slechte indruk achterlaten wanneer dit het enige is dat je ziet van Hawaii/Oahu. Maar onze toertocht van gister zette vrijwel alles recht. Oahu is een wonderschoon eiland met tientallen unieke stranden , snorkelplekken, vulkanen, en schildpad broedplaatsen. De combinatie van alles is bijzonder. Waar ter wereld vind je die diversiteit op zo weinig vierkante kilometers (misschien Madagascar?). Het eiland is niet heel groot, maar je kan en mag op de meeste stukken niet heel hard rijden dus je mag voor zo’n rondritje rustig een dag uittrekken.
Dingen die opvielen: Hawaiiaans is een gesproken taal, dus er bestaat geen alfabet. Alle woorden/plekjes/stranden die je ziet zijn dus altijd getranslitereerd met ons Westerse alfabet. Het meest opvallende daaraan is dat Hawaiiaans vooral de medeklinkers W,H, K, L en de M lijkt te gebruiken met daar doorheen altijd een scheutige hoeveelheid klinkers. Ze zijn beslist niet zuinig met de klinkers. Wat voorbeelden van namen die je op wegenborden ziet:
- Waikiki
- Waipahu
- Kailua
- Kaneohe
- Kahului
- Mililani
- Kihei
- Kapolei
- Mililani Mauka
- Makakilo
- Kailua
- Wahiawa
- Wailuku
Verder zijn ze gek op beelden. We zijn langs veel bronzen (of houten) beelden gereden, te kort voor fotos. Vaak hebben de beelden verse bloemenkransen om.
Er zijn verkiezingen gaande dus we zagen ook veel borden van kandidaten aan de weg. Opmerkelijk is dat ze vrijwel allemaal in traditionele kledij op de foto staan (en met bloemenkrans). Op Urk is er maar één die dat doet (wel zonder bloemenkrans).
Ook opmerkelijk, de locals kun je bij elk strand direct aanwijzen. Ze zitten vrijwel altijd in grote groepen aan de achterkant van het strand onder partytenten met heel veel — echt heel veel — eten. En ze gaan nooit in het water. Dat doen alleen toeristen. Ik denk dat dit het zaterdag uitje is voor veel lokale families.
Verder zie je de staatsvlag, met Union Jack, veel wapperen, wat ik maar een gek gezicht blijf vinden. Helemaal nu ik weet dat er ook een écht lokale vlag is. De geschiedenis van Hawaii in Polysenische context is al complex, maar net zo goed in de Westerse context. En geluiden over afscheiding en dergelijke heb je natuurlijk overal ter wereld, en helemaal waar een sterke inheemse eigen identiteit is. En dat laatste geldt zeker ook voor Hawaii. Maar dit eiland is toch vooral beslist heel erg Amerikaans, en dat gaat nooit veranderen.
Af en toe op het strand voel je hele kleine regendruppeltjes. Een gekke gewaarwording, zeker als er geen wolk te bekennen is. Dit fenomeen noemen ze Hawaiian snow, en het is beslist niet onprettig.
