Wat je aandacht geeft, groeit

Ik weet niet meer precies waar ik die uitdrukking gehoord heb of van wie. Maar ik ontdek steeds meer hoe waar dit is.

In positieve zin: wanneer je een nieuwe vaardigheid wil leren, dan moet je het aandacht geven.
Maar ook in negatieve zin: een muggenbeet waar je niet aan moet zitten, maar waar je tóch aan blijft krabben omdat het jeukt.

Maar nergens is deze uitdrukking meer waar dan in de politiek. Zo kent Nederland nu een partij met slechts 2 zetels van de in totaal 150 (1,3%). Maar ze eisen aandacht op voor een partij met 25 zetels. Volstrekt onevenredig. Want andere partijen met vergelijkbare aantallen zetels krijgen beslist niet dezelfde aandacht.

Deze partij is dus vooral heel goed in aandacht genereren.

En deze aandacht wordt ook gretig gegeven, door zowel de pers als de politiek. Dus het is makkelijk in te vullen wat het gevolg zal zijn. Ze zullen groeien.

De pers

De pers wil graag altijd iets nieuws of controversieel laten zien. Het is tenslotte nieuws (= iets anders) wat ze verkopen. Dus als de twee-zetel-partij een gil geeft, die net een iets ander geluid laat horen, dan wordt dat driftig genoteerd en uitvergroot. Los van de vraag of het relevante gil is of überhaupt een gil met inhoud. Het gevolg is dat de nieuwsitems openen met die gil, waardoor de illusie wordt gewekt dat dit het belangrijkste is. En hoe vaker dit gebeurt des te meer dat de illusie ontstaat, dat die partij wel belangrijk moet zijn.

Want, there is no such thing as bad publicity. Vooral voor grote groepen mensen die het nieuws meer op een afstandje volgen. Zij zullen — anders dan goed ingewijden — een afwijkend beeld krijgen van wat er écht gaande is. Maar het gevoel dat die partij belangrijk is en verfrissende nieuwe dingen doet, blijft wel hangen. Dus bij een volgende verkiezing is die nieuwe verfrissende partij top-of-mind. Elke marketeer kent dit principe.

De politiek

Echter wanneer je algemene beschouwingen of debatten volgt, dan wordt de ware aard wel duidelijk. Het gaat de twee-zetel partij niet om een goed debat of échte verbeteringen of om ook maar iets positief kritisch bij te kunnen dragen. Waar het om gaat is aandacht genereren, groeien en macht. En ieder Kamerlid trapt er in.

Want ze vallen nog net niet over elkaar heen om zicht te haasten naar de spreekmicrofoon om lacherig of honend of met scherpe opmerkingen de twee-zetel partij te bestoken. Eventjes laten zien dat zij het wél snappen. Maar wat ze niet door hebben is dat ze met open ogen in de val lopen. Want de twee-zetel partij is totaal niet met hun bezig. Die is bezig met de krantenkop van morgen en de oneliner in het acht uur journaal en, vooral, met de volgende verkiezingen.

Door vragen te stellen of kritisch te zijn wordt juist het podium gecreëerd. Een podium waar ze zich op kunnen presenteren. Het canvas waar tegenaan geprofileerd kan worden. De bestaande politiek zaagt dus op deze manier aan de eigen stoelpoten.

Dus?

Dus wat is mijn advies? Dat hangt er van af wat je wil. Wanneer je niet wil dat ze groeien, zul je ze dus ook geen aandacht geven. Geef het dus geen podium, geen canvas, geen zuurstof, geen aandacht, op geen enkele manier. Of, geef de aandacht die het verdient. En voor een twee-zetel partij is dat bijzonder weinig aandacht. Al het andere is te veel.

Als je wel wilt dat ze groeien dan moet je doorgaan met aandacht geven.

---

Mijn persoonlijke voorkeur is dat deze partij niet groeit. Niet omdat een twee-zetel partij niet iets kan bijdragen. Maar omdat wat ik zie in de debatten, de houding, standpunten, moties niet gericht zijn om vanuit een opbouwende gedachte en persoonlijke overtuiging dit land beter te maken, maar gericht op aandacht, groeien en macht. De standpunten zijn los bij elkaar geraapt vanuit pseudo-intellectuele invalshoek en gestoeld op bangmakerij en worden niet doorleeft. En dat kun je zelfs niet van bepaalde andere partijen (waar ik het ook niet mee eens ben) zeggen. Daarom noem ik ook geen namen in dit stuk. Geen aandacht, geen SEO, geen ruchtbaarheid. Dit is opgeschreven om mensen naar een plek te kunnen wijzen wanneer nodig.