Mijn zus moest vorige week voor nood even uitwijken naar een andere tandarts. Haar eigen, specialistische, ~exclusieve~ tandarts zei dat dat wel even kon voor dit ene kleine gevalletje. Dit gaf de gewone tandarts de ruimte om het werk dat in haar mond stond te bewonderen.
En nadat hij klaar was met dat ene dingetje, nam hij even de tijd en mompelde uiteindelijk: tja, dat kunnen wij hier niet.
Eerlijk.
En hierover merkte mijn zus tegen mij op, dat ze houdt van mensen die weten waar hun kracht ligt en waar ze goed in zijn. En ook waar ze niet goed in zijn.
Het is namelijk een recept voor een gelukkig leven.
Neem dat niet van mij aan, maar het is Dostojevski die daarover iets zegt in De Gebroeders Karamazov. In twee alineas, fileert Dostojevski eventjes de mens.
Lieg niet tegen uzelf. Iemand die zichzelf voorliegt, en in die leugen gelooft, komt in een toestand, dat hij noch bij zichzelf, noch bij anderen een leugen van een waarheid kan onderscheiden, en daarom verliest hij den eerbied voor zichzelf en voor zijn medemenschen. Dan verdwijnt uit zijn ziel de mogelijkheid
om lief te hebben, en zonder liefde deinst hij voor geen enkele zonde terug.De mensch die zichzelf voorliegt, voelt zich altijd beleedigd, hij weet heel goed, dat niemand de bedoeling heeft hem te beleedigen, maar dat hijzelf alles overdrijft, zichzelf wat wijs maakt, en zich beleedigd gaat voelen omdat dat een aangenaam gevoel voor hemzelf is… Dan koestert hij in zijn ziel wraak en vijandschap…
Fjodor Dostojevski – De Gebroeders Karamazov (pagina 43)
De Engelse vertaling legt iets andere accenten en is ook interessant om te lezen.
Die Dostojevski zag het allemaal behoorlijk scherp. Lieg niet tegen jezelf.