Ik las deze vakantie tot nu de volgende drie boeken, en blogde al eerder over de schrijvers:
- 19 keer Katherine – John Green
- The Road – Cormac McCarthy
- Bechamel Mucho – Dimitri Verhulst
Ik raad alledrie de boeken om verschillende redenen aan. Maar ik wil het nu toch nog even hebben over The Road.
Want The Road is het boek waar ik aan moet denken wanneer ik wakker word, wanneer ik de chalet sta te vegen, naar het camping-supermarktje loop of op het strand lig en naar de zee kijk. Ook na een paar dagen nog.
McCarthy schetst een wereld die zo ver weg is van de onze, maar tegelijk zo griezelig geloofwaardig. Ik ga nooit meer een blikje perziken normaal open kunnen maken.
The Last of Us
Bij het lezen had ik steeds een mix van de werelden van Last of Us en Mad Max in gedachten, maar dan nog eenzamer, gevaarlijker en uitzichtlozer.
The Last of Us is één van de beste videogames ooit, en de link is niet verwonderlijk want The Road (2006) is een hele directe inspiratie voor The Last of Us (2013) geweest. Een game die op haar beurt weer een inspiratie was voor vrijwel alle post-apocalyptische games die hierna volgden.
Aanrader
McCarthy is overleed vorig jaar, en schreef dit boek slechts een jaar na No Country For Old Man. Hij was toen al in de 70. Er zit dan ook een schrijversleven aan ervaring in dit boek.
Er is veel knap aan The Road. De sublieme eenvoud van het verhaal (vader, zoon, dode wereld, gevaar, reis) doet denken aan de sublieme eenvoud van Hemingway’s The Old Man and the Sea (het verhaal zit in de titel). De naamloze hoofdfiguren, die zo veel zeggen zonder het te zeggen. De strakke proza. In steen gebeiteld. McCarthy neemt bepaalde afslagen niet, die ik misschien wel had verwacht, maar hij blijft weg van slachtofferporno. McCarthy weet perfect te doseren en te beheersen.
The Road staat dan ook om verschillende redenen hoog op mijn lijstje aanraders. En ik heb weinig kritiek, ik kan me wel voorstellen dat mensen het boek op bepaalde punten moraliserend vinden (carry the fire). En dat mag kunst toch vooral niet zijn? Het is niet bon-ton om te moraliseren, en wordt zelfs lacherig over gedaan. Wat ik daar tegenover zou willen stellen, is dat juist in die volstrekt uitzichtloze wereld van The Road er iets moet overblijven, anders is er geen verhaal. En wat is dat dan, wat is het laatste dat overblijft? Precies.