Vorige keer schreef ik over droevige liedjes, en het volgende nummer past ook in dat rijtje. Want wanneer ik denk aan nummers die na jaren nog steeds tevergeefs antwoorden proberen te zoeken — of proberen te duiden dat wat was en door de vingers glipte — dan denk ik aan Diamonds & Rust van Joan Baez.
Het nummer werd onmiskenbaar geschreven voor én over Bob Dylan: the unwashed phenomenon, the original vagabond.
Iets wat Joan pas later toe wou geven. Maar het kon natuurlijk niet anders.
Het liedje gaat over de beginjaren. Beide waren begin twintig. En hoewel ze in leeftijd niet veel schelen was Joan initieel de meer ervaren artiest, zij had al contacten met met MLK en Henry Belafonte, en zij was de ster. Zij schoof de nog relatief onbekende Dylan naar voren, en die trok zich aan haar op en leerde elk trucje (zoals hij zijn hele carrière deed) en denderde daarna met zijn onwaarschijnlijke talent alles en iedereen heel snel voorbij. Inclusief Joan.
Bob betekende veel voor Joan, daar windt ze geen doekjes om:
Speaking strictly for me
We both could have died then and there
…
Yes I loved you dearly
Biografen hebben altijd moeite om te duiden wat deze relatie nou precies voor Bob betekende, anders dan een springplank.
Hoe dan ook, de wel-niet-liefdesrelatie was geen lang leven beschoren, en Joan schreef dit nummer zo’n tien jaar later. Midden jaren zeventig. En daar blijkt maar weer hoe relatief tijd is, want Joan was dus nog maar 33 (!) toen ze dit nummer pende. En zo heel lang geleden was hun relatie dus nog niet. Joan was nog heel jong, maar toch was het voor haar, zoals ze zingt: a couple of light years ago. En ik voel dat.
De dertigers van de jaren zeventig hebben voor tien geleefd.
Joan en Bob zijn nu beide tachtigers, de tijd waar ze over zingt is geweest, net als de periode waarin ze dit nummer schreef, en net als dat ze er beide een keer niet meer zullen zijn.
Maar dan hebben we altijd nog deze, een bevestiging van hoe diep gevoelens tussen twee mensen soms kunnen zijn, ook al gaan die soms maar één kant op.
NB Bij het zoeken naar informatie zag ik dat er een paar dagen geleden een nieuwe docu over Baez is uitgekomen.
Ja, de docu heb ik twee x gezien in een filmhuis. Het is een zeer persoonlijke en openhartige docu over en met Joan Baez die er nog zeer gezond uitziet en opvallend fit leeft. Bob Dylan komt er helaas niet best uit de verf wat betreft zijn relatie tot haar. Wellicht heb je de docu zelf al gezien. De muziek in oneindig en inspirerend. De mens komt en gaat. Uiteindelijk gaat hem om wat die achterlaat.
Ik moet hem nog steeds zien. Mooi gezegd: de mens komt en gaat.