Fransen zijn gek op briefjes schrijven. Ten minste: ik heb de hele week overal handgeschreven briefjes gevonden.
Een kleine selectie:
- Waar we de sleutel konden vinden (klopte niet)
- In een (nieuwe) pan, over hoe je die moest gebruiken.
- In de binnenkant van de kast, over wat daar wel en niet in hoorde.
- Op een fout geparkeerde auto (niet de onze).
- Op de gang wat daar wel en niet mag.
- Op de buitendeur dat die dicht moest na gebruik.
- Op onze deur, over het geluid dat onze kinderen zouden produceren op de gang.
Een paar van die briefjes staan hieronder.
De briefjes zijn altijd foutloos, zonder doorhalingen, trefzeker. Best knap. Daar kan ik nog wat van leren.
Maar ze zijn ook altijd anoniem, en voelen — hoewel misschien goedbedoeld — daardoor afstandelijk en betuttelend. Ik denk dat ik wel weet hoe een pan werkt? En dat ik een deur dicht moet doen?
Ik weet niet of Fransen elkaar onderling ook briefjes sturen (je zou het misschien wel zeggen afgaande op het feit dat ze blijkbaar altijd pen en papier gereed hebben en foutloos iets kunnen neer kunnen pennen). Of dat dit hun manier van communiceren is met ‘de buitenlander’: ze creëren een afstand, maar willen toch hun punt maken. Dat verschilt met de Nederlandse directheid. Een Fransman spreekt je niet aan. Ja ze kijken en vinden iets, maar zeggen niets. Ze schrijven een briefje.
Over die directheid: ik ben gewend dat wanneer ik in het buitenland kom dat mensen vragen hoe lang ik ben (Nederlanders doen dit niet, die zijn lange mensen gewend). Gisteravond liep ik een Duits wegrestaurant binnen en direct kwam er een Duitse jongen naar me toe en vroeg hoe lang ik was en ik realiseerde dat dat de hele week nog niet gevraagd was. Maar we waren niet meer in Frankrijk. Dat is ook dat verschil in directheid.
Zo maar wat anekdotische observaties.
Mijn punt is vooral dit: als ik al commentaar zou hebben op spelende kinderen (zeer geringe kans) dan schrijf ik daar geen briefje over (in foutloos Google Translate Engels), die ik stilletjes op een deur plak maar dan zeg ik daar wat van of ik hou m’n mond.
Of nou ja, als ik daar dan weer commentaar op heb, schrijf ik er wel een blog over.
