Gisteravond ging ik de kleurrijke lampjes opruimen die de afgelopen twee weken onze chalet ‘s avonds van wat sfeer hadden voorzien.
Twaalf meter led lampjes voor 4,95 bij de Action. Ze deden het niet echt meer goed, dus ze liggen nu in een container in Giens. Iets met prijs en kwaliteit.
Ik heb nog wel even met de adapter in m’n handen gestaan, zou ik die wel bewaren?
Ik moest namelijk — zoals vaak met adapters — denken aan toen mijn vader ooit een schaakcomputer kreeg voor Sinterklaas. Dit was ergens in de jaren 80. En deze schaakcomputer was het je-van-het voor die tijd. Het was een echt schaakbord, waarbij de computer via een schermpje steeds de zet aangaf die jij dan op het bord voor hem kon neerzetten. Met een stekker en een adapter. Het leek op (of was zelfs?) deze.
En dit schaakbord was op dat moment het meeste geavanceerde stukje techniek bij ons in huis. Het was nog voordat we een computer hadden. M’n vader was er dan ook zuinig op. De set werd altijd weer zorgvuldig opgeborgen in het piepschuimen doosje en ging bovenop de plank. Een paar jaar later kregen we een computer, daar kon je ook op schaken. En de set werd eigenlijk niet meer aangeraakt of gebruikt.
Tot een paar jaar later. Ik weet niet meer waarvoor, maar m’n vader had ergens een adapter voor nodig. Een of ander projectje. Ik meen dat het zondag was en nergens was een adapter te vinden. Ik zal dus nooit het moment vergeten dat m’n vader de schaakcomputer uit de kast pakte, de adapter bekeek en deze zonder aarzelen doorknipte.
Dit maakte veel indruk op mij. Die schaakcomputer was in mijn ogen nog net niet heilig. En die werd feitelijk onbruikbaar gemaakt.
Hier zit veel in. Ik denk er dan ook vaak aan. Zoals: het zijn maar spullen. Of out-of-the-box denken — of noem het een schaakzet — want je kan dus ook altijd nog gewoon de adapter van je schaakset doorknippen.
Ik heb trouwens de adapter gister weggegooid.
