Ik las een paar weken geleden dit. En daar ben ik al een paar weken over aan het nadenken.
De korte strekking is dat het internet begon met tekst want dat is alles wat het aan kon. Blogs, mail en meer. Lettertjes heen en weer sturen. Perfect voor een netwerk met beperkte capaciteit. Nu het internet oneindig lijkt en voldoende capaciteit heeft, is dit in rap tempo verschoven naar video. Visuele media.
En dat is geen nieuws: meest populaire apps zijn Instagram, TikTok en Youtube. Dus hier zit absoluut een waarheid in.
En mijn eerste reactie is dat we dan wat kwijt raken. Want ik weet niet of het komt omdat mijn brein opgegroeid is op het eerste internet of omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit, maar bloggen is wat bij mijn brein past.
Er is zo’n theorie dat er mensen zijn die geen innerlijke monologen hebben. Ik weet niet of dat waar is. Maar ik weet wel dat bloggen een verlengstuk is van mijn innerlijke monoloog.
Het past bij mij. Ik snap het. En dat wil ik niet kwijt raken. Als je veel succes wil of een groot publiek, dan moet je snelle, prikkelende TikToks maken. Als je ruimte wil geven aan je innerlijke monoloog en mensen deelgenoot daarvan wil maken, dan moet je bloggen.
Het goede nieuws is overigens: dat ik gister hoorde dat bloggen weer terugkomt (voor sommigen is het nooit weggeweest).
@blog ik krijg broncode te zien als ik op de link klik…
Er is een verschil tussen het geschreven en gesproken woord. Die kwaliteit / eigenschap is uniek en zal volgens mij altijd zijn plek hebben.