Er is een fenomeen dat ik het reisleider-effect noem. Dit kun je waarnemen wanneer met je een groep gelijkgestemden op pad gaat, waar niet perse iemand de leiding heeft.
Bijvoorbeeld een familievakantie met meerdere gezinnen.
Na een paar dagen zul je merken dat er 1 of 2 personen voortdurend gevraagd wordt: wat gaan we vandaag doen, kun je daar ook eten, hoe laat moeten we daar zijn, wat voor weer wordt het, weet jij waar mijn paspoort is?
Er zijn onbewust reisleiders ontstaan.
Ik heb dit proces nu al een aantal keer van dichtbij meegemaakt. En helemaal begrijpen doe ik het niet maar ik herken het wanneer ik het zie.
Enerzijds heeft het reisleider-effect te maken met de behoefte van een groep cq. een verzameling individuen in onbekende omgevingen iemand te hebben die keuzes maakt. Maar interessanter is het om vast te stellen welke eigenschappen of vaardigheden die reisleiders tentoonspreiden waardoor ze deze rol krijgen (soms tegen wil en dank).
Misschien wel de belangrijkste eigenschap is niet wachten op autoriteit, maar eigen keuzes maken — ik ga een stukje wandelen, wie gaat mee, wij gaan dit en dat doen, wie wil ook?
Andere mensen — helemaal in onbekende omgevingen — reageren daar op.
Daarom noem ik het ook een effect. Het gedrag van bepaalde individuen heeft tot effect dat zij de als (reis)leider worden gezien.
Het is een krachtige eigenschap die ook in andere aspecten van het leven zichtbaar is. Maar het begint altijd met je eigen plan trekken, maar (heel belangrijk) die plannen ook open stellen voor anderen.