Ik heb een sterke herinnering aan de trouwerij van Willem en Maxima. Niet om de personen maar om de heisa er om heen.
Ik was dat jaar ervoor in het buitenland en toen ik terug kwam waren ze net in ondertrouw gegaan en zouden ze de maand erop trouwen. Maar ik had dus de hele aanloop gemist.
Er leken twee kampen te zijn, en iedereen moest bepalen waar je bij hoorde. Er was een kamp die het helemaal geweldig vond en die Maxima dat was toch een oh zo leuke vrouw! En er was een kamp die vond het allemaal maar onzin en die Oranjes waren een verwende, nutteloze familie. En weinig er tussen in.
Wat ik me dus het meest herinner is dat er –voor mij als nieuwkomer — min of meer een druk lag om een kamp te kiezen, om er een mening over te hebben, er iets van te vinden.
Maar na een tijdje nadenken had ik bedacht dat ik daar het nut niet van inzag. Ik hoef er geen mening over te hebben. Het heeft geen nut er een mening over te hebben.
Ik zie dat als de derde manier, niet voor of tegen, maar er gewoon geen mening er over hebben.
Het heeft denk ik ook te maken dat ik rond die periode een boekje had gelezen waarin ook een soort uitdaging stond. Die ging min of meer als volgt: probeer eens een uur door te brengen zonder ergens een oordeel over te vellen. Je komt er dan snel achter dat dat vrijwel onmogelijk is.
Al ga je alleen maar op een stoel in een kamer zitten zonder afleiding of andere mensen: je gaat wat van die stoel vinden, of de vloer, of het geluid dat de stoel maakt als je die verschuift. Of de kleur van de muur, of de deurknop. Of van het experiment zelf. We kunnen niet accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn, zonder er wat van te vinden.
Het in een interessant experiment dat me altijd is bijgebleven. En er is niet veel voor nodig, je kan het zelf zo proberen. Als je nu 5 minuten niets zou hoeven doen, en nergens iets van zou moeten vinden, ik denk dat het niet gaat lukken om niet iets te vinden van bijvoorbeeld deze blogpost.
Het zegt iets over dat wij mensen altijd ergens iets van moeten vinden, dat is onze natuur. Terwijl dat volgens mij beslist niet altijd nodig is.