Een medewerker van een keukenzaak vertelde me eens het volgende verhaal. Hun bedrijf specialiseerde in industriële keukens. Dus keukens voor snackbars, cafeterias en partycentra.
En in een tijd dat veel van die keukenzaken omvielen, bleven zij eigenlijk alleen over. En daar zullen vast meerdere redenen voor zijn, maar het volgende speelde zeker mee.
Wanneer zo’n keuken werd geïnstalleerd — wat soms meerdere dagen werk kon zijn — was de afspraak dat er altijd direct betaald zou worden. Maar het is opvallend hoeveel bedrijven na plaatsen plotseling “een andere afspraak met het hoofdkantoor” hadden of zeiden “stuur de factuur maar”, maar daar trapte het bedrijf niet in.
De monteurs waren opgeleid om de keuken dan direct weer te demonteren (geen uitzonderingen), iets wat de meeste kersverse keuken eigenaren niet verwachten en — heel opvallend — meer dan eens was er plotseling wél geld. Maar ook een enkele keer niet, maar dan ging de keuken toch terug in de vrachtwagen.
Moraal van het verhaal is, dat de klant koning kan zijn maar een verkoop is nog altijd een transactie waarbij twee kanten verplichtingen hebben. De ene kant heeft de verplichting om te leveren, de andere kant om te betalen.