De legende gaat dat Bob Dylan in het begin van zijn carrière er om bekend stond dat hij vaak maar één take nodig had om iets op te nemen.
Enerzijds was dit vanwege de primitieve opname technieken, het moest altijd in één keer goed zijn. Anderzijds was Dylan zo geoefend in zijn eerste nummers dat er vaak ook niet meer dan één take nodig was.
Toen een producer bij latere albums aan hem vroeg om nog een take te doen of de gitaren en zang apart op te nemen, snapte hij er eerst niets van.
Het zegt natuurlijk iets over goed zijn in je vak, en zo veel en vaak oefenen dat als het er op aan komt om iets op te nemen dat dat moeiteloos kan.
Maar een andere interessante vraag is natuurlijk: hadden de eerdere opnames beter geweest als Dylan alle ruimte had gekregen om eindeloos dingen te over te doen?
Het antwoord is waarschijnlijk; nee. Zijn muziek gedijde juist bij de beperkingen die er waren. En ook al was het soms niet perfect. Perfect is meestal de vijand van goed.