Dag 27 / 28 Naar huis

Onze Lyft kwam op de exact afgesproken tijd — 5:00 — zodat we om 6:00 op LAX konden zijn voor vlucht AA1235 van 9:00. Echter, nét voordat we in stappen komt het bericht dat American Airlines de vlucht gecanceld heeft (vanwege noodweer in Dallas) en een alternatief volgt, maar toen zaten wij al in de Lyft. Rond 6:00 zijn we op het vliegveld en ik kies denk ik het verkeerde loketje, een sacherijnige Wendi, geeft ons “tickets” voor de eerst beschikbare vlucht: 12 uur later.

Dat was te verwachten natuurlijk. Volgens Wendi konden we nog niet boarden daarvoor waren we te vroeg. Maar als ik even later de “tickets” nog eens bekijk dan denk ik: dat is gek, ik zou natuurlijk al moeten kunnen boarden. Een veel vriendelijkere medewerkster beaamt dat en zegt: ga terug naar dat zelfde loket en stel dezelfde vraag. Ik voelde me even Josef K. , maar ik ga terug naar Wendi die me dezelfde mechanische reactie geeft (sorry, it ’s too early to board). Op dit moment was het wel duidelijk: Wendi heeft er gewoon geen zin in. Terug naar de vriendelijke collega, die een andere nog vriendelijkere collega erbij haalt. Aan de blikken die ze uitwisselen zie ik dat ze de streken van Wendi kennen, maar blijkbaar hier ook niets tegen kunnen doen? Ik had zelf wel een paar ideeën.

Maar goed, ik mocht me van hun voegen bij de Priority Lane, daar zou het geregeld worden. En dat werd het, alleen dat duurde echt heel lang, bellen en nog eens bellen. Maar uiteindelijk werd het geregeld, waar het mis ging weet ik nog steeds niet (iets met dat we een reservering hadden, maar geen ticket). De vriendelijke medewerker kwam nog even checken en was blij voor ons: “told you she was being rude, aint that something!” zei ze over haar collega Wendi. Met tien boarding passes in m’n hand kwam de volgende uitdaging: twaalf uur vol maken op een vliegveld. Door dit akkefietje was er toch al een ruim uur af, dus nog elf.

Het voordeel van vroeg op een vliegveld zijn, is dat er niemand is, en je de beste plekjes kan scouten. Dit zijn de geheime hoekjes met ligbanken, verstopt achter de Starbucks, waar normaliter alleen het vliegveldpersoneel van weet. Dat bleek ook omdat er de hele dag vliegveldpersoneel verbaasd om het hoekje kwam. Ze grepen nog net niet naar hun pasje die aan hun boord bungelde, alsof ze dat extra rechten zou geven voor de ligbanken. Maar niet vandaag.

Voor de rest zijn er geen voordelen aan vroeg op een vliegveld zijn. Het is vooral wachten en de terminal verkennen.

Onze vlucht was verder prima, ik had zelf een bijzonder goeie plek: de enige van twee in het hele vliegtuig met compleet vrije beenruimte. Maar vliegen blijft een vreemd iets. Het bestaat vooral uit tijd opmaken door enerzijds consumeren van vliegtuigeten — wat altijd in talloze kleine afzonderlijke plastic zakjes zit — en anderzijds consumeren van de onboard entertainment (waar ik niets van gezien heb). Vegeteren noem ik het. Het is goeie kandidaat voor de minste van alle menselijke staten.

Ruim vóór op schema zijn we in London. Dat is mooi, maar ook nodig want Heathrow is een belachelijk vliegveld.

Van Terminal 3 naar Terminal 5 is een citytrip. Noem het gewoon twee aparte vliegvelden met een busverbinding. Dat is meer waar. Maar dat geloof ik allemaal nog wel, waar ik meer giftig van kan worden is de UX op dit vliegveld of vliegvelden in het algemeen. Je boarding pass scannen bij een poortje waar het onduidelijk is waar of hoe je je pas er voor moeten houden, dan honderd meter slalommen door allemaal lege afgezette routes en dan, jawel, weer je boarding pass scannen voordat je de security in mag. Niemand interesseert het, niet de bewaking die op een krukje aan het eind van de slalom baan zit te vegeteren en denkt: laat ik even een paar lussen er uit halen. Maar ook niet de ontwerper van de security lane. Het is allemaal zo idioot, dat het wel bewust moet zijn. Een kwestie van tijd opmaken, mensen iets te doen te geven. Het primaire doel op dit vliegveld lijkt niet efficientie te zijn (wat je zou verwachten) maar rust bewaren door tijdsbesteding te verschaffen, door mensen als schuifvee van het ene loketje naar het andere te sturen.

We hebben zeven keer gevlogen tijdens deze reis en vier verschillende landen aangedaan, bij sommige checkpoints is het schoenen uit, bij een ander niet, bij de een kan de laptop IN de tas blijven, bij de ander niet. Willekeur, waar ik nog wel eens een studie over wil lezen in hoeverre dit nou allemaal de vliegveiligheid bevordert. Maar ook hier vermoed ik dat niet de veiligheid het doel is, maar wanneer je iemand op zijn sokken voor je hebt staan, met al zijn belangrijke bezittingen in een bakje twee meter verderop dan kun je hem laten doen wat je wil.

Wat alle securtiy checkpoints wel allemaal gemeen hebben is dat je nergens meer dan honderd milliliter vloeistof mag meenemen. Ook hier: waarom? Wie kan me de effecten aanwijzen hiervan? Wij reizen met ons vijfen ik zou dus technisch een half litertje kunnen meenemen. Genoeg om gekke dingen mee te doen?

Het punt is dit: het is wel duidelijk dat ik voorlopig wel even weer genoeg heb gevlogen en genoeg van vliegvelden heb gezien. Maar dat is gelukkig niet wat ik ga onthouden van deze reis. Want die was ronduit geweldig.

Daarover (mogelijk) later nog een afrondende blog, en nog een reistip blog en dan zal deze blog weer over gaan tot de orde van de dag.

De laatste etappe van onze reis was trouwens de beste, van London naar Amsterdam — korter vliegen dan taxi-en naar de gate. En vervolgens was bebe daar om ons op te halen en thuis stond de kost klaar (gemaakt door tante): boerenkool. Dat is pas thuiskomen!