Bes 91

Ze is vandaag de oudste persoon die ik ken. Mijn bes. Mijn oudste directe bloedverwant, die naast mijn ouders en oudste zus, het langste in mijn leven is. Vandaag bereikt ze de leeftijd van haar man.

91 en toch nog genoeg te vertellen. Zo vertelde ze vorige week over de oorlog. Daar had ik haar nog nooit over gehoord. Over de NSB-vader van een schoolvriendin en een zoldertje waar riemen voor nazi’s werden gemaakt. Ik kende deze verhalen nog niet.

Ze werd redelijk jong moeder, net als mijn moeder, die nog jonger was, waardoor ik nu al de leeftijd heb die zij had toen ik werd geboren. Dat is een gekke gedachte.

Mijn bes klaagt nooit. Zo werd er eens weken na een operatie een schaar in haar teruggevonden. Een complete schaar. Vergeten na de operatie. Ik mag hier van haar eigenlijk niet over praten. Maar dat doe ik toch. Omdat het zo’n ongelofelijk verhaal is en het zoveel over haar zegt. Ik heb de röntgenfoto, als bewijs. En mijn bes heeft de schaar nog wel ergens denk ik. Deze zat wekenlang in haar buik. Ik denk daar vaak aan.

Mijn bes. Een voorbeeld van niet klagen maar dragen. Ze komt altijd bij me stemmen (met nicht E.). En dat is altijd feest. Net als vandaag.