Het tiende en laatste hotel waar we nu zijn, pakt het anders aan. Waar we tot nu toe vaak gemoedelijk of zelfs solo aan het ontbijt zaten, moesten we vanochtend ineens tussen tientallen andere mensen achteraan aansluiten in de rij voor eieren, french toast en taters.
Het was duidelijk dat we onderdeel waren geworden van een machine. Een machine met een ongekend bereik. Een machine die de psyche van mensen beter lijkt te begrijpen dan wie dan ook. Een machine die in staat is, en als doel heeft om sentiment, jeugdherinneringen, blije gevoelens en fantasie om te zetten in klinkende munt. Een machine die bijna 200.000 mensen in dienst heeft en vorig jaar — terwijl de pandemie nog volop de wereld in zijn greep hield — een omzet draaide van 67 miljard dollar. Wat een verdubbeling was van de laatste keer dat wij onderdeel van deze machine waren (2009).
We zijn in Anaheim, dit voormalige voorstadje van Los Angeles is onderdeel van de machine. Alles in deze stad draait om de machine.
De machine heet Disney. En er is niets dat er op lijkt.
Ons hotel ligt aan de rand van dé twee parken: Disneyland, het oerpark, en het aangrenzende Disney California Adventure Park. Wat het verschil is tussen deze twee parken kan ik niet uitleggen. Ze lopen ook bijna in elkaar over. En je loopt van de een zo naar de ander. Waarschijnlijk is het idee dat het oorspronkelijke park te groot werd (om in één dag te bezoeken?) en is besloten een tweede park er naast te bouwen waar je — natuurlijk — een apart kaartje voor moet kopen. De machine.
Wij zijn hier een aantal dagen en gingen vandaag als eerste naar Disney California Adventure Park. Een Disneypark bezoeken is begrijpen wat al die andere pretparken in de wereld proberen te doen. Professioneel is het sleutelwoord. Dit uit zich in de allerkleinste details. De mini-schelpjes in de wachtrij tegels voor een Ariel attractie (wat een werk, ze hoefden dat niet te doen) tot de tientallen Purell Hand Sanitizers die door het park hangen, en let wel: ze werken allemaal en zijn allemaal volledig gevuld. Ik kan tientallen van dit soort details opnoemen. Maar het is vooral: nergens ligt vuil, alles werkt, niets heeft een likje verf nodig. Het is allemaal zo …. tip-top.
Wanneer je veel reist, raak je intiem bekend — maar niet vertrouwd — met de penetrante geur van urine. Afkomstig van het vliegtuig toiletje waar je 8 uur naast zit of van het openbaar toilet bij het strand. Maar niet bij Disney. Zelfs de kinderen viel het op: “deze wc is echt heel schoon! “. Ik vond dit samen met de tientallen Purells een graadmeter voor de professionaliteit van het park.
Maar dit is allemaal voordat je ook nog maar een attractie in bent geweest. En die attracties hebben dezelfde kenmerkende professionaliteit.
Ook Disney ontkomt niet aan bekende pretparkattractie wachtrijen. Het verschil is wel dat ze heel slim zijn om deze weg te werken via dubbele loops of verborgen muren, waardoor je nooit ziet hoe groot de rij eigenlijk is waar je in staat. En, je staat nooit stil. Een rij kan een uur duren, maar dat is wel een uur waarin je steeds beweegt en uiteindelijk misschien wel een paar honderd meter hebt afgelegd, terwijl je eigenlijk voor je gevoel al min of meer bij de ingang stond! Tip: neem een boek mee (altijd een goeie tip).
Een aantal attracties die we vandaag deden waren absoluut unieke ervaringen. Dingen die je niet in een ander park kan doen: zoals de Guardians of the Galaxy attractie waarbij je letterlijk uit je stoel komt. Nog nooit meegemaakt. En attracties die andere parken dan wel hebben (bijv. achtbanen) lijken hier altijd net even van een andere orde te zijn: sneller, langer etc. Dus als je daar van houdt, zit je goed. Maar Disney heeft natuurlijk ook dat extra ding.
Dat ding is wat Disney, Disney maakt. Namelijk de honderden karakters en franchises waar alle attracties aan zijn opgehangen. En na elke grote franchise attractie, is er een giftshop, specifiek over de attractie. De machine moet draaien.
Uiteraard is het nog steeds allemaal een vorm van plastic wat je in zo’n giftshop koopt, net als elke andere giftshop op de wereld. Maar dan plastic in een kenmerkende Disney kleur (blauw/rood van Spiderman) of vorm (Mickey oren, zo.veel.verschillende.soorten Mickey oren). Overigens verstopt in één giftshop vond ik een paar comics. Nul interesse van aanwezige klanten terwijl dit overigens absoluut het meest betaalbare in de hele winkel was (4 dollar voor een comic). Maar mensen kopen liever een baby Yoda sleutelhanger voor 20 dollar. Ik blijf dat bijzonder vinden. Marvel is ontstaan uit de comics en gegrond in die comics, maar niemand associeert het meer met die comics of heeft interesse in die comics. Ook dat is wat de machine doet.
Disclaimer: ik ben sinds mijn tienerjaren verzamelaar en bezitter van enkele honderden oorspronkelijke Spiderman comics en heb de Spiderman films die Spiderman zogezegd bij het grote publiek bekend maakten altijd gezien als iets anders.
Ik het vreemd om volwassen mensen met plastic lightsabers zien rond te lopen (wat ga je daar mee doen?) waar ze met gemak 50 dollar voor hebben betaald. Sowieso snap ik veel van de giftshop dingen niet buiten de Disney park context. Hoezo moet je een rode plastic Thanos hand hebben? Voor op je bureau?
Disclaimer: mijn zoon heeft nu zo’n Thanos hand. Terwijl hij niet eens goed weet wat dat is (want die films is hij nog veel te jong voor, maar hij vindt het mooi, er zitten lichtjes op en je kan je drinken er mee vast houden).
Maar het meest wonderlijke is om interacties te zien tussen bezoekers en Disney karakters. Enerzijds zijn er de karakters die in volledig kostuum zijn. Dit zijn vooral de oorspronkelijke Disney karakters. Donald, Goofy of Mickey etc. De kostuums zijn hoe deze karakters er uit moeten zien. Zoals je deze karakters in je hoofd hebt. Perfect dus.
Maar — vooral door het — Marvel universe is er tegenwoordig een hele rits aan karakters die gespeeld worden door acteurs. Dus die lopen niet in een pak waarin ze onherkenbaar zijn, maar in een kostuum. Ook nieuwere Disney karakters (bijvoorbeeld Mirabel van Encanto) zijn steeds vaker echte mensen. Dus let op: dit zijn acteurs die een rol naspelen die bekend is geworden door een andere acteur. En in het geval van Encanto, dubbel vreemd omdat een mens een animatie naspeelt? In ieder geval is het natuurlijk leuk voor kinderen die misschien het verschil niet zien tussen de echte Thor of echte Captain America. Maar volwassen? Ik vind het zeer bevreemdend om volwassenen zeer geanimeerde (get it?) gesprekken te zien hebben met hun favoriete Marvel figuur. Wat vertel je Loki nu dan? En je weet dat de Black Widow niet Scarlett Johanssen is, maar iemand die er een beetje op lijkt. Toch?
Disclaimer: ik heb denk ik 1,5 Avenger film gezien van de 64 ofzo die er inmiddels zijn. Ik moest ook de hele dag vragen aan vrouw en kinderen: en wie is dat dan?
Ik heb duidelijk niet genoeg fantasie om te begrijpen waarom mensen oprecht enthousiast worden van een ontmoeting met zo’n karakter. Het enige dat ik Thor wou vragen is hoe het komt dat iemand die van Asgard komt een Australisch accent heeft (en of deze acteur ook zelf uit Australië kwam, of dat ook acteerde). Hoe dan ook: feit is wel dat de karakters altijd uitermate professioneel en aanwezig zijn. Jij krijgt echt even jouw tijd met hun, voor die paar seconden dat de ontmoeting duurt. En ik heb er vandaag meer dan tien op de foto gezet met mijn kinderen.
Wat die kostuums betreft, hier zijn een paar opvallendheden aan. Zoals tegenwoordig gebruikelijk is, is in het park alles via een app te volgen of te doen: wachttijden bij attracties, eten bestellen, fotos bekijken en meer. Ook kun je via de app de attractie wachttijden afkopen (want: machine), of een plekje vooraan bij de water- of vuurwerkshow (die ELKE avond in Anaheim gebeuren). Maar één ding biedt de app niet. Namelijk: welke karakters, waar verschijnen. Ze poppen op uit het niets, met twee of drie parkmedewerkers aan hun zij waarna er direct een rij ontstaat die gemanaged wordt door de parkmedewerkers die meestal na een kwartiertje melden: “Sorry Miss Marvel heeft nog een hele belangrijke missie waar zij zo heen moet!”. En weg zijn ze weer. Mijn observatie is dat het nog één van de weinige echte verrassingselementen is die Disney biedt en die niet via een app af te kopen is. Het maakt dat je tijdens je bezoek de hele tijd aan het scannen bent: waar is rumoer, waar staan groepjes mensen, welk karakter is het deze keer?
Een ander iets dat me opviel over de karakters stond in de kleine lettertjes op het achterblad van de plattegrond (ja, ik lees die): mensen ouder dan 14 jaar mogen niet in kostuum/karakter door het park lopen. Ik dacht eerst dat Disney niet wil dat het een poppenkast wordt met Furrys en weet ik wat. Maar de echte reden zal zijn: als je al tien Spidermans bent tegengekomen, wie is dan de echte?
De gemiddelde Disney bezoeker laat zich daardoor niet kisten natuurlijk. Iedereen loopt hier met grappig bedoelde shirtjes aan die IETS met Disney of Marvel te maken hebben en natuurlijk heeft vrijwel iedereen Mickey oortjes (twee van mijn drie kinderen inmiddels ook).
De 4 miljard die Disney voor Marvel betaalde is een koopje van de bovenste plank geweest. En Bob Iger is een genie (de CEO die deze deal en de Star Wars deal beklonken heeft). Wanneer je door het park loopt, zie je hoe dat geld al makkelijk meerdere keren ruimschoots is terugverdiend. De machine aan het werk.
Zomaar wat observaties. Dit wist ik allemaal nog niet toen ik aansloot achteraan in de rij bij het ontbijt. Overigens, bij het ontbijt stond de TV aan (wanneer niet in Amerika), en alle kinderen waren gefixeerd op het beeld. De zender? Nickelodeon — zo’n beetje het enige wat nog niet van Disney is. Het leek bijna een vorm van stil verzet van het hotel tegen de machine.
Webmentions
[…] kun je over Disneyland zeggen? Alles wat ik gister schreef over het Adventure park, geldt natuurlijk ook voor […]