De eerste dag in California begon, zoals verwacht, veel te vroeg. Iets met jetlag. Wie nog zou twijfelen dat we echt in America zijn, hoefde alleen maar de TV aan te zetten. Een verslaggever ter plaatse had het over multiple shootings en even later over een homicide. Only in America. Niet iets voor de nuchtere maag. De bagels en verse wafels losten in ieder geval dat laatste op. De shootings en homicide laten we aan de politie. Op de TV in de ontbijtzaal (want waar staat geen TV aan) was het onderwerp overigens alweer verschoven naar de jackpot van 1.38 miljard die vandaag gaat vallen.
Dag 3 was Frans zijn verjaardag. Zijn moeder had bedacht dat het daarom leuk zou zijn om naar het bekende Hollywood sign te hiken. Op de weg naar een geheime startlocatie kwamen we meerdere matrixborden tegen: Extreme drought, be careful with water. California heeft een waterprobleem. Onbewust namen we dit advies ter harte want half-in de hike realiseerden we ons dat we in het enthousiasme helemaal geen water bij ons hadden. Tip: ga nergens heen zonder water. Maar we hebben het overleefd, anders typte ik dit niet.
En na wat zoeken kwamen we er, net als een paar groepen die met tourguides hetzelfde geheime paadje hadden gevolgd naar een plek om een goeie foto te maken. Vanaf die plek ligt het Hollywood sign vlak voor je, leuk voor een plaatje, maar staar je er niet blind op want achter je ligt de stad. Terwijl iedereen zich staat te vergapen aan 9 witte letters op de berg ligt er achter je een uitgestrekte metropool, minstens net zo interessant! Wat de meeste mensen niet opvalt is dat links van het sign een ander sign staat, ook wit. Minder groot, maar wel bekender en ouder. Als een soort antidote, rechts het teken van de glitter en glamour en links, bijna verstopt en minder zichtbaar, naast een wijngaard een wit kruis.
Daarna naar de Walk of Fame op Hollywood Boulevard. Met bekende sterren in de straat. Na de derde heb je wel een beetje een idee hoe de duizenden anderen er uit zien (hint: precies hetzelfde). Bij het startpunt van de straat ligt een maquette met daarop de uitleg wanneer (1956) en waarom deze traditie begon en wie de eerste sterren waren. Goed om te weten dat ik daar beslist niemand van kon, en ik denk dat niemand die daar liep gister die namen nog kent. En precies zo zal het over 60 jaar ook zijn met alle namen die daar nu nog liggen. Memento mori.
Deze hele straat voelde heel vertrouwd aan, zeker als je wel eens in Amsterdam bent geweest. Veel te veel toeristen (waaronder onszelf), straatverkopers en sterke geur van wiet (wat legaal is in CA). Als ik hier nooit weer zou komen, zou ik het niet erg vinden.
Er was echter één reden waarom ik hier wel wou kijken: Amoeba music. Een wereldberoemde muziekwinkel (die ik volg op Youtube). Op afstand was al te zien dat er een grote rij voor de deur stond. Billie Eilish was er die dag en als je naar binnen wou dan moest je achteraan in een hele lange rij aansluiten. Nee dank u.
Dan liever vanachter het glas bij de Dunkin Donuts er tegenover ons vergapen aan de rijeen dik tienermeisjes die in spanning stonden te wachten op een ontmoeting met hun idool.
Tot nu toe heeft LA opvallend weinig fastfood gelegenheden. In NY en Florida strompel je er over, hier moet je echt zoeken om een Dunkin Donuts. LA heeft veel meer lokale winkeltjes en foodtrucks en fruitverkopers. Denk dat dat ook echt gerelateerd is aan het klimaat (veel fruit beschikbaar) en omgeving (foodtrucks, LA is eigenlijk alleen maar snelweg met tussendoor wat stad).
Nog iets dat opviel: ALLE winkeltjes hebben een bordje of papiertje op de deur “bathroom temporarily out of order ” (of iets van die strekking). Een paar dingen zijn hier raar aan. Ten eerste hebben ze allemaal zo’n blaadje, maar aan de gerafelde papiertjes en vergeelde plakband is te zien dat die geprinte blaadjes er vaak al VELE jaren hangen. Dus zo temporarily is dat niet (of de loodgieter laat op zich wachten). Maar nu komt het: de wc ’s doen het gewoon. Echter: je moet wel wat kopen. Dus wat is hier aan de hand? Ik VERMOED dat winkels verplicht zijn iedereen toegang te geven tot hun toiletten, maar daar zitten ze niet op te wachten. Ben je een betalende klant, dan mag je wel gebruik maken hiervan. Dit is een soort loophole dus.
Daarna richting Santa Monica Beach. Even via Beverly Hills en Bel Air. Waar echt niets te zien is, behalve metershoge hekken waar af en toe een Rolls Royce in- en uitpiept. Maar, dan kun je dat ook weer afvinken. Santa Monica heeft een wereldberoemde pier en boardwalk waar kleurrijke figuren zich graag laten zien. Voor de spierbundels is zelfs een apart veldje ingericht: Muscle Beach waar je naar je mag laten kijken wanneer je je pushups doet.
Het was mijn eerste keer Pacifische Oceaan. Santa Monica is een prachtig strand — met de echte Baywatch lifeguards. Drukke jongelui, in de kenmerkende rode zwembroeken en rode boei, die we meerdere keren uit zagen rukken (allemaal loos alarm). We waren hier voor nu maar 2 uurtjes, want omdat Frans jarig was wilden we graag naar Chuck E. Cheese (de bekende kinderfeestjes keten). Er zijn er meerdere in LA, allemaal theoretisch niet ver. Alleen dan moet je niet de spits kiezen om te gaan rijden. En zeker niet in LA. Wat een ervaring. Maar met de goeie 80s (101) zender op de radio (die Blue Monday ná Killing Moon draaiden) kan het niet stuk. Ook al schoten we geen meter op. Na een tijdje viel me echter op dat er ook een carpoolstrook is: daar mag je alleen op rijden met 2 personen of meer in de auto. Maar waarom rijdt daar dan bijna niemand, bedacht ik me? Zou het een soort abonnement of tol systeem zijn? Totdat je om je heen kijkt. IEDEREEN in LA zit alleen in de auto. Dus wij weken even 6 banen naar links uit en konden vanaf toen doorrijden. Tip! Rijden in LA in de spits is niet te doen, maar als je de carpoolstrook kan pakken, is het beter te doen.
De jarige vriend had een toptijd bij Chuck E. Cheese. Pizza, muffins, onbeperkt drinken en spelletjes. Na een tijdje viel het met op dat wij de enige niet-Latinos in de zaak waren. Ik ging zelf ook even op de foto met Chuck E.. Ik gokte dat dit Omar was die vlak daarvoor ons tafeltje had afgeruimd. Zoals even later bleek, had ik goed gegokt. Omar mag elke 90 minuten het pak aantrekken en een rondje door de zaak doen om op de foto met de kinderen te gaan. Daarna mag hij weer tafels ruimen.
Het lampje ging bij ons wel steeds minder fel branden, dus het werd een goed moment om er een punt achter te gaan zetten voor de dag. Jetlag wegslapen. Om 22.00 lagen we in diepe rust. Tot morgen.
