Het thema van vandaag was, strand. Venice beach om precies te zijn. Op dit wereldberoemde strand kun je prima een hele dag vertoeven (en dat hebben we dus ook gedaan). Al is het alleen maar om mensen te kijken. Het strand zelf is onder andere beroemd om de golven en tientallen, zoniet honderden surfers, proberen hier dagelijks hun kunstjes uit.
Surfen blijkt vooral te bestaan uit lang wachten op die ene kans, en als die kans komt in de vorm van een goeie golf, dan ben je vaak niet de enige en bepaalt je gekozen positie of jij die golf pakt of niet. Iets over een metafoor voor het leven etc.
Venice beach is vooral beroemd vanwege de boardwalk, en alles wat daarbij hoort. Het meest bekend is natuurlijk Muscle Beach. Het aangrenzende strand van Santa Monica heeft ook een muscle veldje (zoals ik eerder blogde), maar Venice beach is het échte werk. In een omheind roestvrij stalen kooitje aan de boardwalk zijn de spierbundels heel hard bezig om net te doen of er niet naar ze gekeken wordt, terwijl ze juist precies om bekeken te worden daar zijn. Het is een geweldige poppenkast. Het mooiste vind ik wanneer ze er ook grote kreunen bij geven.
Pal ernaast op het strand ligt ook een uitstekend skatepark waar skaters — net als de surfers — graag hun trucjes willen laten zien. Kortom: het gaat echt om zien en gezien worden op Venice beach.
Maar we kwamen niet voor de spieren en ook niet voor de skaters. We kwamen — natuurlijk — voor de basketballveldjes. Wereldberoemd — mede dankzij de film White Men Can´t Jump. Het stond altijd al op mijn lijstje om hier eens te kijken. Ik kan nu zeggen dat ik een bal gedunkt hebt (op bloten voeten) op Venice beach. Maar we vielen met onze neus in de boter want er was op het hoofdveld die dag een toernooi gaande, wat heel wat leuke potjes opleverde om naar te kijken.
Wanneer je zo aan het strand ligt, met de surfers voor je en de basketballers achter je, dan ga je bijna denken wat een prachtig, geweldig land de USA toch ook is. En dat is het op een bepaalde manier ook zeker, maar wanneer er dan een vliegtuigje overvliegt met een boodschap “Demand Hospital Prices” dan wordt je er weer aan herinnert dat Amerika op sommige vlakken een Derdewereldland is.
De kinderen vonden het krabbetjes vangen vooral heel leuk en hadden veel bekijks (en vangst!) met onze beproefde Hollandse vismethode. En zo vliegt dan zo ’n dag voorbij.
Daarna stapten we in de auto richting Temecula. Het wijngebied van California, maar daarom zijn we hier niet. Het is een tussenstop. Voordat we naar Temecula reden, hebben we nog even snel een stop in Hawthorne gemaakt. Hawthorne is één van de vele kleine stadjes die tegenwoordig opgeslokt zijn door LA (net als Santa Monica en Venice dat ook zijn). In de jaren 80 werd er in Hawthorne een wijkje gesloopt want daar moest een snelweg komen (die hadden ze nog niet!), echter daarmee werd ook het ouderlijk huis van de broertjes Wilson gesloopt. En op die plek staat nu dus een Beach Boys Historic Landmark. Ik wist pas van het bestaan hiervan nadat ik in het vliegtuig de de Brian Wilson docu zag, hij reed in die docu ook even langs dit beeld. En dat deden wij dus ook.
Vandaag is er maar één thema. De blog van morgen zou in één woord kunnen. We gaan zien of dat lukt.
genieten