Terwijl ik dit schrijf zijn we inmiddels in ons zesde hotel. Hier gaan we iets langer blijven. We werden bij dit hotel opgewacht door een defilé van maar liefst 5 politie auto’s met zwaailichten. En toen ik incheckte werd er een vrouw geboeid afgevoerd (een domestic fight, vertelde de hotelmanager, hij was het geschreeuw zat en had de politie gebeld). Reyer vond het allemaal maar heel wonderlijk en spannend: “waarom namen ze vrouw mee? De sheriff gaf me ook een knipoog”.
We begonnen de dag ruim 3 uur verderop in Oakhurst, wat vlak bij het Visitor Center van Yosemite National Park ligt. Na ons bezoek aan Sequoia Park stond een bezoek aan Yosemite hoog op ons verlanglijstje. Maar het was nog niet eenvoudig om daar te komen.
Flinke bosbranden in de buurt maakten het de afgelopen dagen mogelijk dat het park op slot zou gaan (een aantal toegangswegen waren al gesloten). Maar toen die branden net onder controle waren (fijn), bleek dat Yosemite sinds kort een reserveringssysteem gebruikt — wat ik niet mijn reisgidsen had gelezen! Het eerstvolgende open plekje was volgende week… dat zou betekenen dat we Yosemite niet konden bezoeken! Maar na een paar keer refreshen was er plotseling PRECIES 1 reservering beschikbaar op de dag dat wij graag wilden, dus die gelijk vastgelegd. Een reservering is overigens nog geen toegangsbewijs, die moet je met je reservering nog weer kopen bij een van de parkingangen. Alles wat je leest over Yosemite is dat je er vroeg bij moet zijn, en rekening moet houden met lange wachtrijen en meer. En wanneer je aan komt rijden staan er ook borden met: ‘From here waittime is 90 minutes’ etc. Echter, wij konden OVERAL doorrijden. Sterker nog, bij de ingang zat helemaal niemand en andere autos reden ook maar verbaasd door. Wij hebben dus ook geen kaartje gekocht. Begrijpen doe ik het nog steeds niet, maar ik heb er verder ook niet meer aan gedacht. (Update: dit verklaart het)
Ik heb er niet meer aan gedacht omdat Yosemite overweldigend is. Vanaf de park entrance is het nog een uurtje rijden naar het Visitor Center (van daar uit starten veel trails en rijdt de shuttle). Op de bochtige weg er naar toe had de jongste het zwaar en moesten we even stoppen, maar dat is beslist geen straf. Yosemite is één en al ansichtkaart-vergezicht, het lijkt niet uit te maken waar je stopt. Maar toch verbleken al die vergezichten zowat allemaal bij de zgn. tunnelview. Maar die hadden wij toen nog niet gezien. De tunnelview is wanneer uit je uit een bergtunnel komt rijden dan ligt daar dat bekende majestueuze vergezicht. Hoe vaak je dit klassieke beeld al misschien op fotos hebt gezien, het haalt het niet bij de werkelijkheid. Heel bijzonder.
En al zouden we alleen de tunnelview hebben gezien dan was het al geslaagd, maar Yosemite had meer in petto. We kozen bij het Visitor Center de eenvoudigste trail (ivm de kinderen) die leidt naar de Lower Fall. Ook dit is weer een bijzonder vergezicht. Dit keer van de onderste waterval (je kan ook bij de bovenste waterval komen, maar dat is een veel langere hike). Op een afstand was de Lower Fall al heel bijzonder om te zien, maar tot mijn verbazing kon (mocht?) je er ook heen klauteren. Een paar honderd meter over gladde keien, NAAR de onderkant van de waterval toe. Het gekke is dat ik twee reisgidsen over Yosemite heb gelezen, maar in geen van beide staat dit bijzondere waagstukje als optie. Ik DENK omdat het eigenlijk niet mag? Maar er was geen parkranger in de buurt, het is op eigen risico en er waren meer mensen die dit deden. Dus wij ook.
Ik denk dat onze kinderen de jongste waren en die vonden het maar wat mooi. De jongste zit in zijn klimfase en wordt de hele week al gereprandimeerd, hij klimt op en in elk vliegveld wachtrij railtje, elk pretpark attractie poortje en elk honkbalpark hekje dat we tegen komen en wij horen de hele week al: “please get down from there “. Maar nu kon hij hem helemaal uitleven. Zie fotos.
Of het mag of niet, ik raad het zeker aan om dit te doen. De klim is een belevenis op zich wie wil er nou niet onderaan een waterval kijken. Tip: koop je boeken bij de giftshop NA de waterval, niet ervoor zoals ik had gedaan. Ik heb nu twee natte boeken.
Overigens in de categorie ‘onnodige dingen’: er was een mevrouw die met haar huisdier hagedis (formaat: kleine hond) ook die klim maakte. Om de paar meter legde ze dat beest even op een steen, zodat ze zelf kon uitpuffen. Ik twijfelde even of ze dit beest hier had gevonden of zelf had meegenomen. Dus ik vroeg het maar gewoon. Het was haar huisdier, een Savannah monitor zo vertelde ze. Ik had nog meer vragen, maar de belangrijkst heb ik niet gesteld: waarom loop je hier met je hagedis?! Het was zo’n dag.
Op de terugweg zijn er in Yosemite Village nog een tweetal kleine museums waar je terecht kunt, maar dat soort dingen beklijven weinig als je buiten net dat soort vergezichten hebt gezien.
Ik had nog een gesprekje met een fireman die uitlegde wat ze aan het doen waren. Er liepen tientallen firemen met kettingzagen hopen dor hout te verzamelen en fijn te zagen. Het idee is om deze gecontroleerd af te laten branden zodat wanneer er echte brand komt, dit niet de belangrijkste delen van Yosemite bereikt. Het ging goed zei hij, maar ik had het idee dat ze de laatste slag misschien wel hadden gewonnen, maar de oorlog is nog niet beslist.
De kinderen mochten kiezen wat we gingen eten, dus dan weet je het wel: het werd Burger King. Het paste allemaal net op het tafeltje. Ik heb zelf daar de Impossible Burger geprobeerd (de plant-based burger) en ik moet zeggen: die was top. Ik heb al 12 jaar geen BK meer gehad, maar deze proefde zoals ik me de Whopper herinner. Aanrader dus. Overigens bleek deze nep-burger ook hier vrij populair, want bij de eerste BK was die uitverkocht (‘it’s very popular‘), gelukkig is een tweede BK nooit ver weg in Amerika, dus reden we maar even 5 minuten door.
Daarna de auto aantrappen en de Highway 140 op, met een ondergaand zonnetje, de dag verwerken. Tot morgen.
