In 1986 keek David Foster Wallace met een paar vrienden Blue Velvet van regisseur David Lynch. De film maakte een breuk in het universum voor hem. Een paar jaar later vertelt hij over deze ervaring in een interview.
There was this way in which I all of a sudden realized that the point of being postmodern or being avant-garde or whatever, wasn’t to follow in a certain kind of tradition. All that stuff is bs imposed by critics and camp followers afterwards. That what the really great artists do and it sounds very trite to say it out loud, well what the really great artists do is they’re entirely themselves. They’re entirely themselves. They’ve got their own vision, their own way of fracturing reality and that if it’s authentic and true you will feel it in your nerve-endings and this is what Blue Velvet did for me.
David Foster Wallace
Er zijn veel redenen om van DFW te houden, maar dit is weer zo één. Hij realiseert zich dat zijn reactie wellicht trite (afgezaagd) gaat klinken, maar hij zegt het toch. Zonder sarcasme of ironie.
Ik raad dit essay van DFW aan waarin hij een set van David Lynch bezoekt en ook weer reflecteert op zijn Blue Velvet ervaring. Het essay is ook opgenomen in A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again.
Blue Velvet is overigens gewoon vrij te streamen bij het Internet Archive (de Extended Cut).
Hoe dan ook: wat voel jij in je nerve-endings? Ik ken wel een paar dingen.
@blog Die blogpost is via de permalink niet te lezen. Wel op de homepage van je blog.
Blue Velvet staat zeker nog in mijn geheugen gegrift terwijl ik de film maar één keer zag halverwege de jaren tachtig. Maar de ultiem surrealistische Lynch-ervaring had ik een paar jaar eerder toen ik ergens in een zaaltje in 't Hoogt in Utrecht Eraserhead zag: zwart-wit en daardoor vreemd genoeg harder binnenkomend dan het technicolor van Blue Velvet, wellicht ook omdat ik opgroeide met zwart-wit televisie.