De R36S Game Console: hoe dan?

Onze jongste had op zijn verlanglijstje voor Sinterklaas zo’n Kruidvat/Action/Bol.com retro spelcomputer-ding staan. Je kent ze wel: het lijkt op een Gameboy en er zitten vaak maar een paar (slechte) games op.

Dit werk. Het kost niet heel veel, maar je krijgt ook niet heel veel.

Ik was dus heel blij dat de Sint in plaats daarvan had bedacht om onze jongste een R36S te geven. En als de Sint een beetje heeft opgelet, dan had hij deze witte R36S 128GB versie zomaar voor minder dan 40 euro kunnen scoren.

Voor dat bedrag heeft onze jongste nu een verbazingwekkend apparaatje waar mijn jongere ik zijn hoofd van zou zijn ontploft.

Ook nu nog steeds vind ik het eigenlijk verbazingwekkend.

De R36S is een stukje hardware, met het bekende uiterlijk van een Gameboy. Verticale form-factor met boven het schermpje en onderop de knoppen. Op dit apparaatje draait een stukje software — een emulator — die bestanden — de zgn. ROMs — van oude games kan spelen. Het apparaatje wordt met een geheugenkaartje met daarop de ROMs geleverd. Ik laat hier bewust even in het midden hoe het met de legaliteit van dit alles zit. Omdat ik het ook niet weet. Ik stel alleen vast dat gewoon via bekende webshops te kopen.

De R36S is feitelijk een zeer krachtige full-color Gameboy, met accu, 128GB geheugenkaartje met — let op — daarop 17.000 (!) spellen van bijna alle spelcomputers uit de jaren 90. En dat zijn zeker niet de minste spellen. Ik heb een aantal spellen gespeeld die ik nog steeds — als cartridge — heb voor mijn Gameboy Advance. Zoals Sonic Advance. Ik speel die nooit meer, maar ik doe die ook niet weg aangezien ik daar destijds 70 gulden voor heb moeten betalen. Dat soort spellen staan nu tussen 17.000 andere spellen, 1 klik verwijderd.

Bizar.

Dat dit bestaat is toch wel enigszins logisch. Hardware en geheugen worden nog steeds goedkoper, maar wat er voor nodig is om die spellen te draaien, dat blijft immers gelijk.

Ik zeg trouwens wel dat het goedkoper wordt, maar toch vind ik het frappant dat ik in dezelfde week dat ik een 32GB SDcard kocht voor 10 euro (dit is ongeveer de normale prijs), onze jongste dit apparaatje kreeg met daarin ook een 128GB SD kaartje.

Hoe dan?

Hoe dan ook: het heeft iets magisch. Zo’n kastje met alles erop en eraan en erin. Ik geef toe dat het geen premium finish heeft. Het is van plastic en zo voelt het ook, en de letters vallen soms over het scherm. Maar dat wordt allemaal vergeven door de prijs. En je gaat al fantaseren hoe dit over 10 jaar is. Heb je dan voor een paar tientjes een PS4 in je zak?

Toch kan ik ook vaststellen dat mijn jongste nooit de intieme relatie zal krijgen met één van die 17.000 games die ik bijvoorbeeld heb met die Sonic Advance game. Waar ik voor moest sparen en die ik heel veel speelde, omdat dat ook lang de enige game was die ik kon spelen. Ik had niet meer games.

Ik sprak dit weekend een aantal mensen en zei feitelijk wat ik hierboven zei, en iedereen kwam met wel zijn eigen versie van dit verhaal: “ik mocht alleen één keer in de week misschien bij mijn oom op zijn spelcomputer spelen.”

Of: “wij hebben eens een week lang de spelcomputer aan laten staan, want we konden het spel niet opslaan”. Of over wat je wel niet moest betalen voor een 8MB memorycard. En meer van dit soort verhalen.

Die tijd lijkt voorbij. En daarmee zijn we ook iets kwijt? Onze kinderen leven in een tijd van overvloed. Waardoor met name langdurige relaties onder druk staan. Of dat nou is met een game waar je lang voor moest sparen en daardoor koesterde, of iets anders.

Dit gaat niet alleen over games.