Het NBA seizoen is weer begonnen. En ik kijk vooral weer naar Nikola Jokić.
Het generational talent.
Zijn ploeg — de Denver Nuggets — moeten hun draai nog vinden, maar lijken met Westbrook toch in ieder geval een goeie trade te hebben gemaakt.
Jokić zelf is absurde cijfers aan het neerzetten. In punten, rebounds én assists staat hij in de top 3 van de NBA. Ik weet niet eens waar je dat mee kan vergelijken.
Ze zeggen wel eens dat je een vis niet moet beoordelen op hoe die een boom kan beklimmen.
Maar Jokić kan én zwemmen én bomen beklimmen als de beste.
Hij kan het allemaal. Het is meme materiaal.
En voor wie nu zegt of denkt; ach het is maar basketball of, het is maar sport, waar heb je het over!
In geval van Jokić is het toch anders.
De eerder dit jaar overleden Bill Walton merkte namelijk in 2018 het volgende al scherp op over Jokić:
Happiness begins when selfishness ends. In a game that has been taken over by incessant dribbling for yourself, Nikola Jokić is such a breath of fresh air. And it’s his imagination. Watching him play basketball is like watching Bob Dylan come up with a song.
Bill Walton (2018)