Het einde van de wereld

Auto, vliegtuig, auto, boot, auto. Ik tel veertien uur tussen vertrek en de plaats van bestemming.

De Franse dame links voor me — in het kleinste toestel dat KLM heeft — leest L’Alchimiste van Coelho. Haar partner leest Le monde du crime sous Napoléon. Wat gaan zij doen, wat is hun plan?

Wat is mijn plan?

De weg naar de boot loopt door de woeste natuur. Ik zag roofvogels die ik nog nooit heb gezien en vlaktes en heuvels waar de herfst haar kenmerkende bruingele kleur royaal heeft aangezet, waardoor de hele omgeving een gloed van roestig bladgoud heeft gekregen.

Maar geen enkele foto kan het echt goed recht doen.

Het kan niet dat de vormen, geuren en kleuren van deze omgeving niet in je binnenste naar binnen sijpelen wanneer je hier bent geboren. Wat doet dat met je?

Een eenvoudige lange weg, tientallen kilometers, soms een tegenligger, heel soms een huis. Maar vooral stilte. Leegte. Ruimte. Wat doen mensen hier? Waarom blijven ze hier?

Op de bestemming is er 5G, en er is Wi-Fi. Maar toch, het voelt als het einde van de wereld. Vandaag ga ik vragen stellen aan de mensen die hier zijn.