Nog even over gister. Ik was 20 jaar in dienst en stond met een paar dozen taart onder arm voor de ingang van het bedrijf. Maar ik kwam niet binnen.
Want ik stond te stoeien met mijn sleutelbos waar normaliter mijn toegangsdruppel aan zit. Die hou ik dan tegen de reader en dan gaat de deur open. Maar de druppel zat er niet meer aan. De druppel vond het na al die jaren misschien genoeg geweest.
Terug naar de auto, met dozen taart, is de druppel losgekomen in het sleutelbakje in de auto? Nee.
Vrouw bellen. Die was als laatste met de auto weggeweest. Wist van niks.
Dan maar aanbellen. Na 20 jaar.
Maar dat is niet het verhaal. Ik liep direct langs de afdeling die de toegangsdruppels beheert en uitgeeft. En ze gingen het regelen, ik zou een nieuwe druppel krijgen.
Een paar minuten later komt een collega met een nieuwe druppel aan. Precies het model dat ik er voor had, maar dan iets nieuwer, wel gebruikt, maar niet eentje die al jarenlang aan een sleutelbos had gehangen, want het logo op de voorkant was nog leesbaar.
Op de achterkant van de druppel stond het getal ‘114’ gefreesd (gekrast). Met de hand, dat kon je zien.
“Dank je! Dat heb je snel gedaan? Met mijn werknemersnummer en al!”
“Hoe bedoel je?”
“Nou, 114, mijn werknemersnummer. Die heb je er snel in gefreesd”
“Eeh, ik weet van niks. Ik heb deze gewoon uit een zak gepakt”
“Uh? Laat die zak eens zien dan”
Deze (nieuwe) collega die niet eens wist dat er zoiets bestond als werknemersnummers, laat mij vervolgens een zak zien met tientallen druppels (nieuw en gebruikt). Waar hij willekeurig ééntje uit had gepakt, en waar dus exact mijn werknemersnummer al in stond gefreesd.
Ja, zeg het maar.
Update 4-12-2023
Mijn vrouw vond gister de oude druppel op het garagepad. Kapot.
De deurbel camera laat zien wat er is gebeurd. Iets met een dochter die al naar de auto loopt met de sleutels en deze laat vallen voordat ze instapt, waarmee de druppel van de bos is geknapt.
Dus dat. Een aantal theorieën vallen hiermee af.
