Toen ik op mezelf ging wonen moest er natuurlijk eerst geklust worden. Behangen, verven, nieuwe vloer en meer van dat soort dingen. Ik had een oom die me hielp en we waren een aantal maanden lang elke avond bezig.
Eén van de laatste dingetjes die uiteindelijk over bleef was: het verven van een paar geiser leidingen (er was geen CV). Die verf je met radiatorverf.
Dit is een speciaal soort verf. Verf die tegen hoge temperaturen kan. En mijn oom had daar nog een half potje van, ik had ook niet veel nodig. Een paar kwasten hooguit.
Zullen we het gelijk doen? Nee, dat komt wel.
Het was niet het meest belangrijke klusje. En ik dacht: als ik hier straks woon, dan heb ik alle tijd om dat klusje eens rustig en netjes te doen.
Het potje verf ging dus in de kast. En bleef daar. Elke keer als ik die kast open deed, keek het me aan. En de leidingen bleven ongeverfd. En zo stond het potje daar een paar jaar. Totdat we verhuisden. En ik bracht het potje terug bij mijn oom.
Het was een klusje van hooguit een paar uur, als je het echt goed wil doen. Dus waarschijnlijk korter. En op alle klusuren die we hadden gemaakt was die tijd te verwaarlozen, dus het leek zo logisch en voor de hand liggend dat ik dit klusje nog even een keer zou doen.
Maar als je niet in de klus-flow zit, dan gebeurt dit niet.
Ik denk daar vaak aan.