In de kunstwereld — en met name de literaire wereld — bestaat er zoiets als de intentional fallacy.
De term werd bedacht door W. K. Wimsatt Jr. en M. C. Beardsley in 1946.
Het slaat op het probleem dat ontstaat wanneer je aanneemt wat de intentie van de kunstenaar was met een kunstwerk.
Je beoordeelt het werk dus op basis van die intentie.
Dit klinkt op het eerste gezicht logisch, maar als je er over nadenkt is dat het niet.
Enerzijds omdat je die intentie vaak helemaal niet kunt weten (in de meeste gevallen).
En anderzijds omdat dit eigenlijk helemaal niet wenselijk is. Dit laatste gaat uit van de gedachte dat kunst op zichzelf dient te staan. De betekenis van kunst zit in het werk zelf en anders in de interpretatie van de ontvanger, maar niet in intentie van de kunstenaar. Zodra het werk zijn of haar hand verlaat, verdwijnt daarmee ook het recht om zijn of haar intentie bepalend te laten zijn.