Jamaica: land en mensen

Dit is deel 1 van 3 over vakantie in Jamaica.

Het land
Het derde grootste Caribische eiland met zo’n krappe 3 miljoen inwoners is een bijzonder land. En dan bedoel ik letterlijk het land. Want wat namelijk direct opvalt is dat er heel veel groen is. Dit in vergelijking met Aruba of Curacao wat veel dorrer en droger is. Maar vergis je niet; Jamaica is heet. Geen weer voor een blanke zouden sommige mensen zeggen. Ik vroeg mezelf de eerste paar dagen een paar keer af hoe het zo kwam dat het zo groen was. Die vraag is een paar keer beantwoord…. Het kan namelijk 30+ graden zijn, vervolgens een half uurtje zeiken en zeiken van de regen, en dan gewoon weer 30+ graden zijn. Het weer doet daar niet moeilijk over (over die mentaliteit later meer). Als de straten na de tijd niet nog een paar uur blank zouden staan zou je niet weten dat het geregend had. Maar dit verklaard wel waarom groen zo ‘weeldig tiert’ daar. Jamaica kent daardoor ook een hele bijzondere flora en fauna met een grote diversiteit. Op Jamaica komen namelijk de meeste verschillende dierensoorten voor (vooral vogels) van alle caribische eilanden en zijn er ook dierensoorten te vinden die alleen op Jamaica voorkomen. Je vindt er dus in dat opzicht al genoeg wat het (ei)land uniek maakt. Maar het zijn natuurlijk vooral de mensen die Jamaica bijzonder maken.

De mensen
Wat reisleiders haasten om je te vertellen is hoe vriendelijk de Jamaicanen wel niet zijn. Hoe eerlijk en hoe opgewekt. En het is waar! Veel witte tanden die van achter brede glimlachen je het liefst veel ganja willen verkopen. Ganja, marihuana, pot, dope of wiet is overigens vreemd genoeg illegaal op Jamaica. Verbouwen, verkopen én gebruiken ervan. Echter de rechters cq. politie doen geen moeite en dat kan ook haast niet met het wijd verspreide gebruik. En de boetes zijn laag; mocht er toch iemand tegen de lamp lopen dan is dat voor een laag bedrag opgelost. Marihuana is overigens met alle unieke flora/fauna géén inheemse plant. De plant groeit daar dus niet in het wild. De plant is meegebracht vanuit het oosten toen na afschaffing van de slavernij de indiers overkwamen die het werk op de suikerriet plantages overnamen.

No problem! Ja man! en Respect! hoor je daar de hele dag door. Hoe cliche het ook is, maar daarvoor is het een cliche. Hoewel ik vermoed dat deze kreten in toeristische gebieden iets meer aangedikt worden; kun je er niet om heen dat deze 3 termen kenmerkend voor Jamaicaanse cultuur zijn en alles wat daarbij hoort. Nergens problemen van maken, alles kan en respect voor alles en nog wat. One love man!

Een mooi warm groen land met veel vriendelijke mensen. Beter kan niet toch? Maar vergis je niet: Jamaica is zeker geen Eerste wereld land. Erbarmelijke wegen en erbarmelijke omstandigheden liggen altijd letterlijk om de hoek. Van wat ik gezien heb zijn de begrippen “onderhoud” en “kwaliteit management” niet echt besteed aan de Jamaicaan. Als iets staat; dan is het klaar. En een paar golfplaatjes die een hek vormen is ook goed of pak wat spaanderplakken; timmer, timmer en je hebt een huis. Dit heeft niet alleen met de ‘no problem’ mentaliteit te maken maar er is natuurlijk ook gewoon geen geld. Er is veel armoede. Maar je lijkt dat gauw te vergeten tussen al die trotse en opgewekte mensen.
Op een avond waren we in een supermarkt en supermarkt is in dit geval een groot woord. Hoewel we ook in een Amerikaans aandoende supermarkt zijn geweest moet je in dit geval denken aan wat oude boekschappen met zakken rijst en veel ingeblikt eten. Drie jonge dames die gelijk met ons binnenkwamen gingen afrekenen. De opgewekte stemming van de dames werd bij een betere blik al snel vertroebeld door de armzalig uitziende kleding en de te-vroeg-oud blikken in de ogen. Al met al een droevig ensemble. Het afrekenen voor de 3 rauwe eieren en een stuk zeep ging ook stroef. De zeep moest gewisseld worden voor een goedkopere anders kwamen ze niet uit. Normaal gesproken zijn 3 eieren en een stuk zeep al genoeg om mij vragend achter te laten. Maar toen een van de dames zich naar mij toe draaide was het vooral het plukkigere borsthaar dat boven haar topje uitkwam wat vragen opriep. Ik verifieerde nog even bij mijn vrouw. Nee, dit was niet een achterblijfsel van een verse nieuwe coupe zo ’s avonds laat; nee dit waren tarziaanse taferelen.
Een dag later viel me op dat het kamer meisje ook moeite had met het vinden van een scheermes; want het was beslist geen wielrenster. Haar hippe vriend die ik haar even later zag oppikken had hier blijkbaar geen moeite mee. Zomaar een anecdote. Wat er in supermarkten te krijgen is net zo duur als in Nederland. Maar als je dan bedenkt dat het minimumloon in Jamaica zo’n 40 USD per week is, is het daarom misschien niet vreemd dat Venus en Gilette weinig voet aan de grond krijgen. Jamaicanen winkelen dan ook niet in de supermarkt. Ze verbouwen zelf wat of hebben een paar geiten en ruilen onderling. Supermarkten zijn voor de rijken en toeristen.

Alle taxi chauffeurs en mannen op straat stellen zich altijd netjes voor en zijn je vriend. Luther, Kelly, Chicken, Morisson, Maurice. Ik heb ze allemaal ontmoet. Wiet kunnen ze aan mij niet slijten maar ze zijn vastbesloten dat er natuurlijk iets anders is dat ik nodig heb en ze kunnen het zondermeer regelen voor me! En afdingen doen we niet aan. Prijs is prijs. En ben je te vriendelijk dan zal de jamaicaan z’n levensverhaal vertellen en je vragen om hem te helpen met een financiële bijdrage. Jamaicanen zijn erg direct; geen chitchat. Zeg wat je wil; actie reactie. Wordt het niks; respect man! No problem! En we gaan weer verder. En dat mag ik wel!
Tot zover, over een paar dagen deel 2 over religie op Jamaica.