Vorig jaar verscheen het eerste POM-boek: Je gezicht is nu van ons. Geschreven door Kashmir Hill.
Het is een goedgekozen titel zoals hieronder duidelijk zal worden.
Het boek gaat over het bedrijf Clearview A.I. Een bedrijf dat op een dubieuze manier een enorme database van miljarden foto’s op internet heeft aangelegd én daar gezichtsherkenningsoftware overheen heeft gegooid.
En de gezichtsherkenning is goed. Heel goed.
Want jij gaat worden herkend in foto’s waarvan je niet wist dat ze bestonden. Misschien wel in foto’s waarvan je niet wil dat ze bestaan.
Er zijn veel redenen waarom dit soort software niet zou moeten bestaan. Niet in de minste plaats omdat de praktijken Clearview nogal schimmig zijn te noemen.
Maar Clearview is commerciële software, je kan het dus niet zomaar gebruiken. Er zijn echter alternatieven.
Side note: Google Photos is natuurlijk ook heel erg goed in gezichtsherkenning, en daar vind ik dit juist een hele handige feature. Echter daar gaat het altijd om specifiek je eigen foto’s binnen je eigen omgeving. Maar Google heeft dus wel de techniek en zou dit in een handomdraai aan kunnen zetten voor heel internet (alle foto’s die zij hebben geïndexeerd), maar dat doen ze dus niet (denk ik?) en ook dat zegt al wat.
Vorige week luisterde ik de Search Engine podcast en daar was de schrijver Kashmir Hill te gast om over haar boek te praten. De host PJ gebruikt als test voor de aflevering alternatieve software. Hij noemt expres niet welke software dit is, omdat zijn conclusie is dat deze software eerder gevaarlijk is dan goed. Luister de aflevering maar.
En dat snap ik.
Maar ik ga toch twee alternatieven noemen.
Omdat ik wil dat mensen hier bewust van zijn. Want ik wist zelf niet dat het bestond, of dacht naïef dat het misschien wel mee zou vallen, maar ik ben toch wel een klein beetje geschrokken.
Facecheck en PimEyes
Deze week stuurde een vriend me https://facecheck.id/ waar je dus kan zoeken naar foto’s. Ik had gelijk door dat hij ook de aflevering van Search Engine had geluisterd.
Ik uploadde een foto van mijzelf. En ik weet niet of ik nu het monster heb gevoed, maar iedereen kan natuurlijk een foto van jou uploaden en ik denk niet dat veel mensen de terms lezen.
In mijn geval leverde dit vooral foto’s op die ik zelf op internet had gezet of waarvan ik weet dat ze bestaan.
Ik maak geen selfies, heb bewust geen social media, en wat ik wel op internet zet, zet ik vooral hier op mijn eigen site. Dat mogen mensen zien en daar ben ik de baas over.
In het app-groepje waarin deze link werd gedeeld vond iemand anders (die zocht op haar eigen foto), ook foto’s van haar zus. De software was dus slim genoeg om te herkennen dat ze zussen waren!
Maar — en nu komt het — het vond zo ook de voorkant van een roman met daarop een stockphoto van deze zus.
De zus wist natuurlijk wel dat ze ooit stockphotos had gemaakt. Maar niet dat deze echt voor een boeketreeksromannetje waren gebruikt, die nu dus op Amazon staat (en nee, ik ga deze niet linken). En dat heeft iets…vreemds.
Want van wie is dit gezicht nu eigenlijk?
Nog weer later stuurde iemand me https://pimeyes.com (dit is waarschijnlijk de software die PJ ook gebruikte). Ik zocht weer op mijn eigen foto en ook hier kreeg ik weer vrijwel dezelfde resultaten. Op ééntje na. En ik zag mezelf op een foto die ik niet kende en die NIET op mijn site staat.
Je moet bij PimEyes betalen, als je meer wil weten, maar met een beetje poken vond ik dus de link naar één foto van mijzelf op internet, waarvan ik niet wist dat die bestond.
En ik ben niet te beroerd om die te linken.
Ik sta op een hoekje met m’n gezicht in een wat verwrongen houding. Maakt allemaal niet uit. De software weet dat ik het ben. En dat klopt.
Het is maar één foto. Maar het was toch een gekke ervaring.
Vorige week trouwde een nichtje en op de foto’s die ze deelde op social media zag ik mijzelf in het publiek staan. En ik weet zeker dat deze software binnenkort ook die foto zal indexeren. En dan zal ik te vinden zijn op die foto’s. Ik weet niet wat ik daar van vind.
Ik ben door deze ervaring toch nog weer meer kritischer gaan nadenken over het concept fotos-op-internet. Ik hoop dat jij dat ook doet.