We zijn op vakantie. En het is dag nummer…. ik weet het niet meer precies. Ik zou het echt even moet tellen.
De dagen lijken hier allemaal op elkaar, en lopen door elkaar heen. Koffie, zwembad, sausen, koffie, strand, sausen, koffie, zwembad, sausen enzovoort. Elke dag is warm en heet en alleen Olympische evenementen en boeken wisselen. Het zijn de enige ankers in anders identieke dagen.
De referentie aan Groundhog Day is dan ook al een paar keer gevallen deze week. De film met Bill Murray, die één dag elke keer opnieuw beleeft.
Aan de ene kant heeft het iets unheimlichs. Want de activiteit lijkt zo onbestemd. Het aan elkaar rijgen van identieke dagen. Maar aan de andere kant, dit is misschien precies wat vakantie is. Loskomen van iets bestaands, door je expliciet over te geven aan een nieuw soort voorspelbaarheid.
Hoe dan ook, deze situatie is onhoudbaar. Dit stopt een keer. Dat gegeven helpt wel met — het voor nu — accepteren en het er aan overgeven.
Ik las laatst iemand die stelde, dat een deel van het doel van leven is om de Solzjenitsyn-ervaring uit Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj (van Aleksandr Solzjenitsyn) te vermijden. Dit boek/hoorspel gaat over het leven in een Siberisch strafkamp, waarin elke dag op de andere lijkt (net als Groundhog Day). En degene stelde dus, dat dit de definitie van onmenselijkheid was. Want, juist als mensen hebben we verandering nodig.
Hij stelde dus het idee van onvoorspelbaarheid voor als een positief goed. Een drijfveer voor alles. En ik ga daar in mee. En de beste manier om dit te (her)waarderen is om af en toe heel veel voorspelbaarheid te hebben.