Mijn eerste single

Dit stuk schreef ik als begeleidend schrijven bij mijn bijdrage aan onze jaarlijkse België top zoveel. Dit is een door vrienden samengestelde muzieklijst op basis van ieders inbreng én als echte radioshow aan elkaar gepraat op heuse CD’s, die we draaien op weg naar ons jaarlijkse weekendje België. De ‘opdracht’ dit jaar was: vertel iets over toen je 15 was – aangezien het dit jaar 15 jaar geleden was, dat we voor het eerst naar België gingen.

Jan

1994

In 1994 werd en was ik dus 15. Het was in alle opzichten een waanzinnig jaar voor muziek. Kurt Cobain maakte er in april een einde aan, en daarmee ook, bijna, aan het complete genre van de grunge. Maar niet voordat hij een Unplugged album achterliet waar de wereld nog lang naar zou luisteren. Niet alleen opende het journaal destijds met dat nieuws, ook het nieuwe album The Division Bell van Pink Floyd was dat jaar voldoende reden om het journaal mee te openen. Ik weet het allemaal nog precies, waar ik was en wat ik dacht. Een nieuwe Zweedse band Ace of Base kwam uit het niets met hun album echt overal ter wereld op nummer 1. En West Coast rapmuziek werd mainstream met als boegbeeld Snoop Doggy Dogg in zijn kielzog gevolgd door Tupac. Bruce Springsteen won elke award die er maar bestond voor Streets of Philadelphia. En Beck was de gevierde Loser.

Opvallend voor 1994 was dat het naast Ace of Base leek of er meer dan ooit nummers uitkwamen die overal ter wereld een hit werden. Zoals Sheryl Crow met All I Wanna Do of I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That) van Meatloaf. Het staat allemaal in mijn geheugen gebeiteld doordat we trouw elke week de Top 40 blaadjes, later Mega Top 50, doorneusden. In dit — nog net pre-internet — tijdperk was het MTV die de wereld op die manier verbond. Zij waren heer en meester en hun globale bereik kon je maken of breken als artiest.

En Jan, ik, keek alles. Want hoewel ik toen ook al een zeer specifieke smaak had, kon je niet anders dan alles kijken, in de hoop die ene track van Suede nog een keer te zien.

In Nederland leerden we dat jaar een zekere Marco Borsato kennen die met zijn debuutsingle eindeloos op 1 leek te staan, en in Engeland hadden ze Wet Wet Wet die alle records verbrak met een cover van the Troggs. En wij, wij werkten bij boeren in de polder en hoorden het allemaal voorbij komen. Ik weet nog goed de week dat Mmm-mmm-mmm van the Crash Test Dummies de MegaHit was. Opgesloten in een donker hok, bollen pellen en luisteren naar Radio 3. Dat blijft je bij.

Maar het kan niet anders dan dat 1994 vooral gekenmerkt is door de eerste stroken van Happy Hardcore: Cotton Eye Joe, 2 Bros on the 4th Floor, 2 Unlimited, Mo-Do, Marusha, Magic Affair, Culture Beat, Cappella, DJ Bobo, Ice MC, Twenty 4 Seven AL-LE-MAAL hadden ze kneiterdikke hits in dat jaar. Muziek die ik toen beslist niet kon waarderen voor wat het was. Maar ondertussen komt ongeveer de halve top België jaarlijks uit 1994, met voornamelijk deze muziek. Noem het nostalgie. Want terwijl Oranje in de kwartfinale WK voetbal, in Amerika, er door Brazilië uitgeknikkerd werden, droogden we destijds in Nederland onze tranen met happy hardcore.

Het moet dus ook rond die tijd zijn geweest dat ik mijn eerste singletje kocht, van eigen verdiende bollen geld. We waren met ons gezin op vakantie. In Zeeland. Ik weet de winkel nog en de straat. Het werd Stiltskin met Inside. Een rode hoes — ik heb em nog steeds — met een oog in het midden, een verwijzing naar het minder succesvolle album The Mind’s Eye. Het bleef voor deze band dus ook vooral bij dit ene nummer. Maar wat een hit dat het was. Bekend gemaakt door de Levi’s reclame, maar vooral ook bekend door het typische contrast van de intro met het gregoriaanse koortje wat opgevolgd wordt door snoeiharde gitaren. 15 jarige Jan vond dat wel mooi. En nog steeds, dus bij deze mijn keuze.