Vandaag is de laatste dag van deze vakantie en ik maakte gister één van mijn favoriete foto’s. Misschien wel één van mijn favoriete foto’s ooit.
De kinderen zitten de hele week op les en aan het eind van de week doen ze wedstrijdjes. Wie is de snelste van hun groepje?
Nu heb ik ook twee foto’s van gister van M-A en R dat ze op het podium op de eerste plaats staan. Ook die foto’s koester ik. Ze waren de snelste van hun groepje en ze kijken allebei heel blij, zoals alleen kinderen kunnen kijken. Een mix van blijdschap en verlegenheid dat iedereen daar staat te applaudisseren voor je, met je beker in je hand.
Maar die andere foto waar ik het over heb, maakte ik iets hiervoor. Van de jongste, F. (8).
F. is niet zo driest als z’n broer en zus, staat nooit vooraan, kijkt veel liever de kat uit de boom en wou deze week dan ook eigenlijk niet op les.
Maar toen hij bij de wedstrijdjes de berg afkwam en na de bocht ons allemaal zag staan (enkele tientallen mensen uit onze groep) die zijn naam riepen en hem aanmoedigden kon zelfs onze F. niet anders dan glimmen van plezier. Hij zal het nooit zeggen maar hij vond het geweldig leuk.
Die blik was goud waard. En ik ving die met mijn telefoon. Dit maakt mijn week.
Hij werd niet eerste zoals z’n zus en broer en daar was hij het niet mee eens, maar dit moment was echt, daar is deze foto het bewijs van.
och man die schat 🥰