De laatste dag was er wéér een voor in de boeken. Via de 5 overstappen naar de 2 en uitstappen bij de Arc de Triomphe. De derde grootste triomf boog ter wereld. Een directe opdracht van Napoleon, die eigenlijk vier van deze bogen wou, maar er slechts één kreeg. Maar daar mag hij niet over klagen. Het is een magnifiek ding. En indrukwekkend door het graf van de onbekende soldaat met de altijd brandende vlam.
Daarna gaan we de Avenue des Champs-Élysées op. Deze straat is vernoemd naar de Elyseïsche velden uit de Griekse mythologie, wat een soort hemel was. Passend, want ik denk dat voor sommige mensen de Cartier, Louis Vuitton en Tiffany & Co winkels tegenwoordig hun idee van de hemel is. Een armzalig idee dat wel, maar toch, die mensen kunnen hier hun lol op.
Aan het eind ligt de Place de la Concorde waar we ons vergapen aan de ruim 3000 jaar oude obelisk die daar al krap 200 jaar staat. Natuurlijk bekend van de vele tour de Frances, en iedereen loopt er langs alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar ik wil even benadrukken dat het volstrekt bizar is. Als de marsmannetjes landen leg dan maar eens uit waarom in deze Parijse winkelstraat, vernoemd naar Griekse mythologie een obelisk van 3000 jaar oud uit de Egyptische oudheid staat. Het zal even duren.
Door met de 12 naar Montmartre, het dorp op de heuvel. De kunstenaarswijk. De trappen op. Natuurlijk naar de Basilique du Sacré-Cœur waar al onafgebroken 135 jaar lang mensen dag en nacht aan het bidden zijn. Ten minste dit stond voorop de kerk aangegeven. En ook hier, zoals op veel plekken in Parijs, kon je over de hoofden lopen. En het is nog maar mei, dus ik wil niet weten hoe het in juli of augustus zal zijn.
Veel mensen komen voor het uitzicht, sommige voor de kerk. Anderen voor de selfie met de kerk. Sommige komen er omdat iedereen er komt. En er zijn bijna net zoveel straatmuzikanten, karikaturisten, dansgroepen en slotjesverkopers als publiek.
Parijs is overigens vergeven van slotjes. Bruggen, hekken, lantaarnpalen, relings, eigenlijk overal waar een slotje aan kan, vind je wel slotjes. Vaak met een naam of initialen in zwarte marker er op gekalkt. Het is een vorm van graffiti — ik was hier. Of nog liever: wij waren hier. De slotjes zijn vaak in hartjesvorm en met 2 initialen. Een bevestiging en een manier om een stukje van jezelf achter te laten in de stad. Na Montmartre verlaten wij de stad en gaan terug naar huis, wij laten geen slotjes achter maar sluiten deze herinnering aan Parijs wel in ons hart.
