Zo even tijd voor een kleine tussentijdse piks update. Nog wat Belgie piks uit de lens van Iede en wat piks van de fam. Pasterkamp/van Urk tijdens een weekendje Duitsland. U vindt het allemaal op de gebruikelijke plaats.
Nou dat was dat. Tijd voor een video. Deze keer is de keus gevallen op R.E.M. met hun allereerste TV optreden. Deze combinatie zorgt voor een grandioos stukje televisie op verschillende manieren. Het eerste TV optreden van een band die _heel_ groot zou worden, en die op dat moment het most-critically-acclaimed album van het jaar (1983) heeft: Murmur. Ze kiezen er echter voor om juist niet een nummer van die plaat te doen, maar een nieuw nummer. Zo nieuw zelfs dat het nummer op dat moment nog geen naam heeft. Later zullen we dit nummer gaan kennen als So. Central Rain (I’m sorry). Let ook vooral op het inleidende praatje van host David Letterman met de gitarist en de bassist. Meneer Stipe komt niet aan het woord en is zelfs niet in beeld totdat hij gaat zingen. Jonge honden met een Beatle-esque uitstraling en geluid (getuige het chimey guitar geluid en de Rickenbacker). Ik vraag me ook af of Marr nou goed naar Peter Buck heeft gekeken of andersom. Maar goed, u kan hier zien dat deze vergelijking zeker opgaat aangezien Marr graag met R.E.M. mag optreden.
En aangezien we toch bezig zijn, hier ook even de officiele video van het nummer; aangezien deze ook op zichzelf bijzonder genoeg is om te vermelden. Waarom? Het is een van de eerste officiele R.E.M. videos en de energie is aanstekelijk. Maar wat deze video ook bijzonder maakt is het feit dat Stipe weigerde te lipsyncen en het nummer is opnieuw “live” ingezongen tijdens het opnemen van de clip. Zeg nou zelf waar vind je dit soort beleving nog?
Ik hoop dat u inmiddels doorhebt wat u te doen staat (inderdaar Murmur op de kop tikken). Aangezien 2 videos van hetzelfde nummer wel veel van het goede heb ik voor de fijnproevers ook nog een ander videootje; namelijk mijn favoriete Kill Bill scene uit het twee-delige epos. U weet dat ik graag dingen mag aantippen die wat mij betreft onderbelicht zijn. Dit is zo’n ding. Vergeet de gevechten met de Crazy 88, of de scene met de Black Mamba. DIT is de essentie van Kill Bill. Een broeierige dialoog in een perfect gepolijste rol; de stem, de bewegingen, het woordgebruik, de trekjes (kijk maar hoe hij nooit helemaal knippert met zijn ogen) . De spanning dat je nooit helemaal weet wat er gaat gebeuren. En het rare gevoel van opluchting na de scene en een beetje weemoed dat we niet meer van hem te zien krijgen. Een cinematografisch hoogtepunt. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Bijna wordt het verpest door het ondermaatse acteerwerk van Uma maar gelukkig is haar rol in deze scene beperkt. Esteban Vihaio is de man.