Ik kom heel vaak de cijfercombinatie 622 tegen. En dit heeft een speciale betekenis voor mij.
Anders dan 42, waar een duidelijke link is met een soort betekenis, lijkt six and twenty-two natuurlijk volstrekt willekeurig.
En dat komt omdat hier een persoonlijk verhaal achter zit.
In mijn eerste seizoen is Amerika was dit namelijk ons team-mantra. Het team had het seizoen daarvoor namelijk slechts zes wedstrijden gewonnen en 22 verloren. Niet echt een best seizoen. Zeg maar gerust, slecht.
Dat nooit meer.
Dus de cijfers ‘6-22’ hingen overal als reminder. Het werd bij huddles gezegd, als yell, of door de gangen geroepen: six and twenty-two!
Ik begreep het wel, maar vond het ook altijd wat vreemd. De helft van het team was er dat vorige seizoen niet eens bij en waarom zou je steeds aan je eigen falen willen worden herinnerd?
Hoe dan ook: dat het in dat nieuwe seizoen beter moest, was duidelijk. Er was een dure nieuwe coach met veel ervaring gehaald en waren overal vandaan spelers geplukt. Waaronder bijvoorbeeld één van de beste streetballers van the Bronx, maar ook twee witte reuzen uit Europa. Eentje uit Letland, en eentje uit Holland: ik.
Alles was er op gericht: nooit meer six and twenty-two.
Het seizoen eindigde in eight and twenty.