The Kooks – Inside in/Inside out

Genieten doe je meestal van de dingen waar je het van te voren niet van verwacht. Dat is een gezegde, ten minste dat dacht ik? Anyway het geldt in ieder geval wel voor het album Inside In/Inside Out van the Kooks.
Ja boys, kunnen we het zien?

Ik kon the Kooks al sinds the single “You don’t love me” van begin dit jaar toen ze optraden bij Top of the Pops (BBC). Ik herinner me heel duidelijk dat ik het op dat moment maar een recht-toe-recht-aan-rag plaatje vond van weer zo’n bandje. De enigste reden waarom dit nummer me bijbleef was omdat de zanger een relatie gehad scheen te hebben met Katie Melua (die van die 9 miljoen fietsen) en er werd gesuggereerd dat dit nummer over haar ging. Voor een popquizzer was dit natuurlijk een opvallend genoeg feitje om te onthouden (nog een feitje: ze hebben zichzelf vernoemd naar het nummer Kooks van David Bowie).
Rock?

Ik herkende ze dus toen ze een paar maanden later met een nieuw nummer voorbij kwamen op MTV (met een clip die veel beter had gekund), en er was toen ‘iets’ met dat nummer. Dat iets, was reden genoeg om de download machinerie aan te slingeren. Ondertussen heb ik dit nummer al ongeveer net zo vaak gedraaid als het aantal fietsen dat er in Peking zijn en nog verveeld ie niet. De melancholische tekst, de opbouw naar een anti-climax, het ontbreken van een duidelijk refrein, een jengelede bridge dat dienst doet als refrein en de sterke zang maken het geheel tot een ongebruikelijk nummer. Het heeft iets fris, iets dat ik nog niet eerder gehoord heb. Ik heb het natuurlijk over het nummer ‘Naive‘; deze is al een keer voorbij gekomen op piks.nl. Dit nummer was reden genoeg om het hele album eens te ‘luisteren’, je weet wel; aanzetten in de achtergrond wanneer je met andere zaken bezig bent en misschien dat er iets blijft hangen. Dat is nu ongeveer 1,5 maand geleden en ik vind het nog steeds alleraardigst. Iets dat zeer ongebruikelijk is voor iemand DJ “20 seconds” wordt genoemd en op feestjes en partijen nog nooit een nummer volledig gedraaid heeft.
Het is pop/rock/punk/reggea en het hele album heeft iets zomers en ongecompliceerds en ligt gemakkelijk in het gehoor; allemaal kenmerken die doen vermoeden dat je normaal gesproken snel uitgeluisterd bent. Maar dat is nu nog niet het geval. Soepel is het sleutelwoord. Misschien ligt het aan het weer waar de plaat goed bij past misschien aan het ontbreken van pretentie of een duidelijk thema of misschien omdat ik deze jongentjes (de band is van ong. 1985) wel aardige knapen vind. Ik heb ze gezien bij Jonathan Ross en een optreden in de stromende regen op Parkpop wat ondanks het weer toch nog erg goed klonk. Met andere woorden ze hebben gewoon een hele fijne plaat gemaakt, die ik voor nu nog niet zat ben. Ik ben overigens niet de enigste die dit vind. De plaat staat al maanden in de top 3 van de Engelse hitlijst. En ondertussen hebben de jongens al zo’n 6 singles van dit album getrokken, wat ook vrij veel is. Dus, mocht u nog een plaat zoeken om deze periode van mooi weer en relaxen op het strand te ‘soundtracken’ in uw herinnering, dan is dit een tip.
“You don’t love me” is zeker niet het sterkste nummer, luister naast “Naive” ook maar eens naar “Seaside”, “She moves in her own Way” en “Matchbox”. Wellicht dat ik binnenkort wel uitgeluisterd ben, maar dan staat deze post er toch maar.

Overigens schijnt in Engeland weer een klassieke band battle aan de gang te zijn (Beatles-Stones, Oasis-Blur) ditmaal tussen the Kooks en Razorlight die elkaar in de pers van alles toewensen. Razorlight beschuldigd the Kooks ervan sell-outs te zijn: “The Kooks sound like they’re rolling over and begging Radio 1 to fuck them.” Nou vooruit dan maar, ik moet ook wel toegeven dat the Kooks een hoog gillend-meisjes gehalte hebben (Parkpop), misschien dat de zanger zijn looks (the Kooks-looks) in de smaak vallen, maar meestal is dit niet echt lekker voor de credibility van een band.
Nou ken ik Razorlight verder niet, maar deze hebben op dit moment ook een weergaloos nummer in de schappen: “In the morning”. Echt zo’n ‘haunting’ nummer, zo’n nummer waarvan het gitaar effect door je ziel dondert en waar ik ’s nachts niet van kan slapen. En nou hebben deze jongens ook een album op stapel staan waarvan de NME zegt dat dit het beste gitaaralbum is sinds “Definitely Maybe” no small feat if you ask me. Ik heb het nog niet gehoord, maar wellicht binnenkort ook een reviewtje van dit album op piks.nl.
NB. het is tot mijn attentie gekomen dat er 2 versies zijn van In the Morning. De album/single versie en een al wat oudere ruwere versie. Deze oudere versie vind ik zelf stukken beter, de ruwheid en scherpheid raken de juiste snaar terwijl de album versie veel meer gepolijst en flauwer klinkt…