Afgelopen vrijdag sprak ik een jonge, vers begonnen blogger. Hij had bloggen altijd als iets ouderwets gezien, iet van een gone-by-era. Niets is natuurlijk minder waar, en hij was dat aan het ontdekken.
Het woord heeft een oude klank. Het lijkt verbonden met de naughthies, en het net pre-web-2.0 tijdperk. Iets van vroeger. En het is ook geen mooi woord. Het is een lomp woord, die klinkt als een boer die je probeert weg te drukken. Dus ik snap het wel dat het jonge mensen afschrikt.
Maar bloggen is niet ouderwets. Bloggen — of beter; delen op het internet — is een ultieme vorm van zelfexpressie. En nee, dat betekent niet dat je je diepste zielenroerselen moet delen (als je wil, dan kan dat). Het betekent ook niet dat het altijd perfect geschaafd, of gepolijst moet zijn zoals een essay of een column (ook dat kan, maar hoeft niet). En het is wat ook anders dan fictie schrijven.
Het is zelfexpressie omdat je door hardop te denken uitdrukking geeft aan jezelf. Zonder filter, editor, publisher of redactie tussen.
En het is een blog omdat je dit vervolgens deelt. Het delen moet — het delen is essentieel — anders is het een dagboek of journal — en ook dat is waardevol, maar dat is geen blog.