Ze waren ineens overal. In bioscopen, maar ook thuis kon je een 3D ervaring krijgen. Je had er wel wat voor nodig. Een brilletje. Een slecht zittend, oncomfortabel stukje plastic. En ik vergat ze altijd mee te nemen naar de bioscoop, dus ik moest steeds weer nieuwe kopen.
Ik heb het nooit wat gevonden. Want het was een oplossing voor een niet bestaand probleem.
Wat het wel was, was een manier voor bioscopen om een extra markup te vragen — terwijl ik waarschijnlijk meer zou betalen voor een film zonder 3D.
De brilletjes zelf kosten geld, maar de film was ook vaak wat duurder omdat deze ‘specialer’ zou zijn. Onzin natuurlijk. Er is volgens mij niet één serieuze filmmaker die dit ooit serieus genomen heeft.
Het zei vooral iets over hoe angstig bioscopen (en de filmindustrie) waren om publiek te verliezen. Ik denk dat ondertussen wel is bewezen, dat ‘de bioscoop’ als ervaring een blijvertje is. Ook al zijn er 1000 streamingdiensten.
Ik weet niet of de bioscopen eerder waren of de TV fabrikanten. En wie, wie nadeed. Maar in dezelfde periode maakten alle TV fabrikanten ook allemaal plotseling 3D TV’s. Alsof alle consumenten een 3D ervaring zou willen. Maar wie ken jij nu nog met een 3D TV, die hij of zij ook echt gebruikt? Niemand zat hier op te wachten.
Dus de brilletjes gingen uiteindelijk net zo snel weer weg als ze kwamen. Ik heb thuis een la vol 3D brillen. En elke keer als ik die opentrek denk ik: oh ja.
Dit gaat over oplossingen voor niet bestaande problemen.
In onze kast gekregen ooit bij een LG-tv met 3D. Veel gebruikt in de bioscoop. Maar tegenwoordig krijg ik er hoofdpijn van en kijk ik liever normaal films zonder 3D.
Ah ik wist niet dat je TV brillen ook in de bios kon gebruiken. Weer wat geleerd!