Een nieuw verworven boek

Ach mensen, ik lees nu toch zo’n prettig boek! Het is een boek waar ik vanochtend mijn wekkertje voor zette.

Het probleem echter met dit leven is dat je niet de hele dag kan zitten lezen en ook nog andere verplichtingen hebt, dus de langere review volgt nog. Maar de volgende passage wil ik wel alvast delen.

Hoewel het een boek is dat tussen allerlei ogenschijnlijk luchtige onderwerpen schakelt: van rode sneakers tot nep-Burberry telefoonhoesjes tot vuistdikke bamikegels, steekt er toch ook een ernstige toon onder die zich vooral in dit — daardoor wellicht minder typerende — fragment even laat zien. En dit fragment is vooral ook een goed voorbeeld van de karakteristieke cadans die het boek een volstrekt eigen kleur geeft.

Het echte ongeluk is als de dingen dof worden, als ze niet in zinnen worden omgezet, in zinnen en woorden waarover je je kunt verwonderen, in zinnen en woorden die je kunt delen, maar in dofheid die zich afzet als sediment (en niet zomaar sediment, maar vervuild sediment. Niet het soort sediment waarop later vruchtbare akkerbouw gepleegd wordt, nee: vervuild sediment waarop dan niets meer groeit, maar wat simpelweg bestaat).

Jan van Tienen – De Verworvenheden (of hoe je iemand wordt die er naar verlangt op het eiland Hompelvoet te zijn).

Meer wanneer ik ‘em uit heb.