Afgelopen vrijdagavond heb ik voor een zaal met mensen geroepen dat je JA moet zeggen tegen dingen die op je pad komen.
Dat klinkt natuurlijk heel stellig.
Dus ik wil dat toelichten én voor mezelf uitwerken wat ik hier nou eigenlijk hiermee bedoel (dingen aan mezelf uitleggen is waarom ik blog).
Ik riep dit als antwoord op een vraag uit het publiek, dus ik werd overvallen (smoesjes!). En hoewel ik de kern wel écht meen, snap ik dat het verkeerd begrepen kan worden. En ik zag al een blog voorbij komen met een kritische noot over mijn stelling.
Jim Carrey?
Terwijl ik beter over dit onderwerp nadacht realiseerde ik me dat ik gek genoeg niet één maar twee Jim Carrey films ken die over dit onderwerp gaan. Eén is de film Yes Man (het plot zit in de titel en zie ook de trailer) en de ander is de film Bruce Almighty.
Een specifieke scene van die laatste film is me altijd bijgebleven. Bruce ontvangt de wensen (gebeden) van iedereen als e-mail, en dat zijn er HEEL VEEL. Zijn oplossing is dan om iedereen maar zijn of haar wens te geven, hij zegt dus overal JA op. Je kan je voorstellen: dat wordt chaos. Dus dat werkt niet.
Nee!
Laat ik dus beginnen met: ik zeg ook Nee. Nee tegen dingen die niet passen in mijn schema, nee tegen dingen die niet bij mij passen, nee tegen dingen waar ik geen tijd voor heb, nee tegen dingen waar mijn gezin of werk onder zou lijden, nee tegen dingen die ik op één of andere manier al doe, nee tegen dingen waar ik denk dat ik niets kan toevoegen (vooral die laatste twee zijn belangrijk). De Nee’s zijn vaak vrij duidelijk. Die weet je eigenlijk direct.
- Ga je mee een bank beroven? Nee.
- Wil je met deze verslaggever praten? Nee.
- Wil je lid worden van deze politieke partij? Nee.
- Wil je deelnemen aan nog een boekenclub? Nee.
- Wil je nog een Urker column maken voor dit en dat? Nee.
- Wil je mee naar dit restaurant wat niet echt bekend staat om de vegetarische keuken? Nee.
- Wil je mee op een 120 km fietstocht? Nee (daar ben ik niet goed genoeg getraind voor).
(Ok, dat laatste is vooral mijn probleem).
Veel Nee. Wat bedoel ik dan wel met JA zeggen? Lees verder.
Is het nieuw en kan ik iets toevoegen?
Wat ik vrijdag wou zeggen is dit: als je denkt dat je iets nieuws kan doen waarmee je ook iets kan toevoegen, zeg ja.
Ik kan van de afgelopen jaren uit mijn hoofd minimaal acht voorbeelden noemen (ik heb ze geteld) waar ik eindeloos veel te lang over heb na lopen denken: moet ik dat wel doen, is dat wel wat voor mij, kan ik hier iets toevoegen?
En het waren steeds nieuwe dingen — dingen die ik nog niet deed — waarvan ik meestal wel het idee had dat ik ook iets kon toevoegen. Maar dan begint toch om allerlei redenen het eindeloze getob.
Misschien herken je dat wel.
Iets is nieuw: dus je bent er onzeker over en je weet niet zeker of je iets kan toevoegen, dat kan je namelijk alleen pas echt weten als je het gaat doen. Het grote gevaar is natuurlijk dat je dan dus nooit nieuwe dingen gaat doen en dat je jezelf nooit beter leert kennen. En toen ik me dat realiseerde, ging de knop op.
In al deze acht gevallen heb ik dat eindeloze ja-maar/misschien wel/niet kunnen DOORBREKEN, door hardop een duidelijke JA te zeggen. Niet te veel nadenken. Doen. En heel hard JA zeggen was voor mij dus de manier om dingen te doorbreken en gewoon te beginnen.
Just do it
En wat ik LEERDE was dat de eerste JA moeizaam kwam maar de laatste JA van deze acht voorbeelden kwam vrij soepel (‘Wil je wat komen vertellen over bloggen? Ja!’). Want ik heb nu geleerd dit soort gevallen beter te herkennen. En dan zeg ik tegen mezelf: dit is nou precies weer zo’n geval — het is nieuw en je kan hier iets toevoegen — hier moet je JA op zeggen Jan.
En wat blijkt: in geen van deze gevallen heb ik spijt gehad van de keuze. Het kan zijn dat dat nog komt, of dat ik overmoedig wordt bij een volgende JA. Dat kan. Maar vooralsnog denk ik: zeg JA.
Knap uitgedacht (en verwoord)! Maar je hebt dan al ook de JA in je naam 😄