Stefano Keizers over de kunst van dingen maken

Stefano Keizers (of Gover Meit?) zegt in deze NPO docu het volgende over dingen maken.

Er is een druk om dingen te maken, mijn hele leven lang al krijg ik de hele tijd dingen in mijn hoofd, die moeten er uit. Als niemand het wil zien, gaat het er niet uit.

Nu kan ik me er natuurlijk makkelijk van af maken door te zeggen: ik snap dit! En klaar is de blog voor vandaag.

Maar er is meer. Lees dat laatste zinnetje nog maar eens. Iemand moet het wel zien.

Ook zegt hij het volgende:

Je bent niet de maker als niemand naar je kijkt.

De context van deze zin was: maken heeft geen zin zonder publiek.

Is bloggen kunst?

Dit weekend vertelde iemand die (na lang aandringen) is begonnen met bloggen, dat ze er achter is gekomen dat ze het niet doet om wat te maken, niet vanwege intrinsieke waarde van het bloggen. Maar: ik doe het ‘voor een ander’. Voor ons dus, de lezers. En ze zei ook: ik heb die feedback nodig ‘anders vind ik het niet leuk’.

Dus niet maken om het maken, maar maken voor een publiek.

Hier zit iets in dat lijkt op wat Keizers zegt? En het klinkt natuurlijk ook begrijpelijk. Iedereen wil immers bevestiging.

Toch is dit iets dat ik expliciet probeer te vermijden op deze blog. Ik heb hier al meerdere redenen voor gegeven. En kwam dit weekend deze tegen.

It is like training for your thinking, it makes you more powerful which translates to better understanding and greater insight. Blogging is less popular now than it was but don’t let that stop you, in the end the person that benefits most, even if few people read it, is you.

Bron

Of deze (letterlijk van gister) van Seth:

You can write a post to express yourself, or you can try to get more followers…

Seth Godin

Publiek

In de docu over Stefano Keizers wordt één ding duidelijk: namelijk dat zijn hele leven een grote zoektocht is naar bevestiging, naar een publiek, naar erkenning. Hij heeft zich in duizend bochten gewrongen — via bands, kleinkunst, cabaret en meer — hij moest en zou bekend worden. En haatte het dat de wereld hem niet zag.

Uiteindelijk kreeg de wereld oog voor hem via zijn typetje Stefano Keizers (je moet immers een verhaal hebben) op TV en kreeg hij de gedroomde aandacht. En hij liet die niet meer los. Een kritische massa. En pas hierna kon hij weer doen wat hij wou. En maakte hij zijn eerste cabaret show (en later nog één). Zijn shows staan er om bekend dat hij speelt met zijn publiek, maar hij had dus wel eerst wel dat publiek nodig en wilde daar ver voor gaan.

En dat is ook de enige reden dat ik hem nu ken en dus deze blog over hem schrijf. Dus er zit wel wat in, alleen ik weet nog niet precies wat. Misschien dat zijn kunst inderdaad alleen kan bestaan door een publiek. Het publiek is voor hem een noodzakelijk ingredient voor wat hij maakt. De kunst van Marina Abramović (van wie Keizers leent, zo geeft hij toe) is immers ook geen kunst zonder publiek. Transactionele kunst.

Maar bloggen dan? Bloggen is denk ik toch wat anders.