Blog aan Griet die 40 wordt

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik alleen maar zussen heb. De zus die direct onder mij komt, hield afgelopen weekend haar 40e verjaardag.

Toch is het nog lang niet zo ver. Haar verjaardag is pas in augustus. Maar iets met zomervakanties en beschikbaarheid zorgde dat dit feestje afgelopen weekend al werd gevierd.

Voor wie haar niet kent, dit is Griet. Onze Griet.

Eén van haar vriendinnen had bedacht dat het in de 40 dagen aanloop naar die échte verjaardag leuk zou zijn als een bekende steeds iets met én over onze Griet kan delen. Met een foto.

Vandaag is het mijn beurt. En de foto had ik gelijk wel in gedachten (zie onderaan), en de rest wordt, natuurlijk, een blog.

Onze Griet

Wij noemen haar Griet, voor de rest van wereld heet ze Esther. Je kan hierdoor gelijk horen of iemand inner-crowd is, of niet. De inner-crowd zegt namelijk Griet. De rest zegt Esther. Haar volledige roepnaam is eigenlijk: Grietje-Esther. Ze is vernoemd naar haar (en dus mijn) bes én die haar moeder. Twee mooie namen, en twee mooie mensen, die aan elkaar gekoppeld een unieke naamcombinatie opleveren. Ik ken geen andere personen met de roepnaam Grietje-Esther.

Maar wij noemen Griet dus Griet. Dat is korter.

Een van vroegste herinneringen aan Griet is haar eerste verjaardag. Ze werd één en kreeg een speelgoedtelefoon. We zaten allemaal op het grote bed op de Zuiderpalen. Er zijn foto’s van. Misschien weet ik het nog goed omdat dit de eerste foto’s waren waarvan ik wist dat ik er bij was, wat de herinnering versterkt. En volgens Google viel dit op een zaterdag, geen doordeweekse dag, dat helpt ook.

Wat dit allemaal wil zeggen is dat, hoewel ik ouder ben, Griet eigenlijk altijd in mijn leven en herinnering is geweest.

Zo weet ik nog dat ik Griet de eerste woordjes leerde lezen en schrijven. Boom, Roos, Vis, Vuur. Zondagmiddag op het lichtblauwe Perzische vloerkleed in de eethoek op de Zuiderpalen. Ze zat in groep 2. Dat ze dit snel oppikte lag niet zozeer aan mij, als wel aan haar. Het ging haar makkelijk af. Ook was Griet mijn side-kick toen we op cassettebandjes onze zelfbedachte “Radio Johnny number 5” uitzendingen opnamen (lees: op record drukken en de boel volpraten).

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik dwaal af.

Terug naar die speelgoedtelefoon, die heeft ze volgens mij nog steeds. Want onze moeder gooit niks weg. Griet wel. De speelgoedtelefoon is dus denk ik na bijna 39 jaar nog wel ergens, maar spullen zijn aan Griet niet echt besteed. Ze laat dan ook altijd overal van alles slingeren (telefoons, jassen, tassen etc.). Het is zelfs zo erg, dat wanneer Griet niets bij je heeft laten liggen, dan zou je je af kunnen vragen of ze er wel écht is geweest?!

Griet heeft dus niet echt dat Pasterkamp-gen, van verzamelen en dingen willen ordenen, dat ik en nog een paar familieleden wel hebben. Wat Griet en ik wél samen hebben en delen is tandartsleed avonturen. En Griet zit ook, net als ik, op een boekenclub. (Want wat is het leven anders dan loze momenten tussen de tandartsbezoeken waarin je boeken leest? Maar dat terzijde.)

Wat dit zegt is dat we fysieke kenmerken delen en deels dezelfde interesses hebben. Mensen hebben ook geen moeite om ons als broer en zus te zien. Ik hoor regelmatig de kwartjes vallen als mensen op de een of andere manier ontdekken dat wij broer en zus zijn. En dat vinden ze eigenlijk altijd heel logisch. “Je lijkt echt op je zus” of iets van die strekking, hoor ik regelmatig.

Wat Griet niet heeft, maakt ze ruimschoots goed door ruimhartigheid en onbekommerdheid. Griet kan exceptioneel goed de boel de boel laten. Haar huis is regelmatig ontploft doordat tientallen mensen, zo niet honderden mensen, in en uit lopen. Het kan allemaal bij Griet.

Van ons gezin heeft Griet — en dit is wat ik denk ik het meest in haar bewonder — de grootste laissez-faire houding, dat wil niet zeggen dat ze lui is of niet kan plannen. Integendeel. Maar kan zich heel goed niet zo druk maken om dingen die er eigenlijk niet toe doen. Dat zouden meer mensen af en toe moeten doen. Bijvoorbeeld ikzelf. Dat is soms nodig. Dus dat leer ik van Griet.

Om te bewijzen dat Griet toch echt wel georganiseerd is, en goed hoofd- en bijzaken kan scheiden kan ik nu wijzen naar meerdere huizen die ze samen met haar gezin heeft ver- of gebouwd of de meerdere studies die ze heeft gedaan of pittige jobs die ze al op vrij jonge leeftijd had.

Maar ik kan ook wijzen — en dat is dus de foto van vandaag — naar toen ons jongste zusje trouwde en wij beiden de ceremoniemeesters waren. Ik vind het het een leuke foto van ons samen. Het is een foto gemaakt aan het eind van de feestavond die wij samen hadden gechefd. We vulden elkaar goed aan.

Dus we delen veel en lijken op elkaar, maar zijn ook verschillend genoeg dat ik genoeg van haar kan leren.

Ik heb geen broers, maar met zulke zussen hoeft dat ook niet.

Deze is voor jou Griet. Veel zegen voor jou en je gezin en op naar de volgende 40.