Via deze blog ontdekte ik dit weekend de formidabele website This Week in the 90s.
Formidabel; want dit is zo precies in mijn straatje, het kan bijna niet krekker. Op deze site staan longreads over de hits uit de jaren negentig. En voor iemand die (tegen wil en dank) de vinger stevig aan de pols van 90s populaire muziek had, is dit smullen. Want ik leer veel. Het is alsof er allerlei puzzelstukjes op hun plek vallen.
Lees maar eens:
- Hoe de Crash Test Dummies die onwaarschijnlijke hit kregen
- Wat Courtney Love deed in die maanden van maart en april 1994
- Hoe Beck zijn nummer Loser tot stand kwam
Allemaal aanraders. Maar nu gaat het specifiek over het volgende artikel:
Ooit schreef ik al eens over m’n eerste singletje: Inside van Stiltskin (ik noem in dit stuk uit 2018 frappant genoeg ook de Crash Test Dummies):
Door deze site ontdek ik veel dat ik niet wist en is een groot mysterie na 30 jaar eindelijk opgelost. Want: Stiltskin was eigenlijk geen band, het was een jingle, waar een nummer van werd gemaakt en waar snel een band bij werd gegrabbeld. Zo simpel was het dus. Twee klikken op internet had je dit ook kunnen vertellen, maar het is tegenwoordig moeilijk voor te stellen hoe lastig je dit soort info in de jaren 90 kon vinden.
Wat ik goed vind aan het stuk is dat een paar steekjes dieper gaat. Zo legt het uit waarom Levi’s in zwaar weer zat, wat weer heel veel zegt over mode en jeugdcultuur. En het verklaart dus uit waarom nieuwe generaties die James Dean aan het vergeten waren, uiteindelijk de reden zijn waarom ik midden jaren 90 in een platenzaak in Zeeland mijn eerste muzieksingletje kocht.