Het is vandaag 12 september. De sterfdag van David Foster Wallace. Als je niet weet wie David Foster Wallace is; ik schreef 2 jaar geleden een introductie.
Of lees de andere posts over hem.
De eerste kennismaking met Wallace is voor veel mensen de This is Water commencement speech. Een fenomenale speech.
Er staan heel veel versies van op YouTube:
Vandaag wil ik de volgende bekende passage van David Foster Wallace aanhalen. Het komt uit zijn meesterwerk Infinite Jest.
Hoewel dit dus uit 1996 komt, is deze passage toch in mijn hoofd gekoppeld aan 9/11. Aan 2001. Aan gister. Want ik probeer elk jaar op 11 september niet het plaatje te zien van de Falling Man. Maar dat is nog nooit gelukt. Ook gister niet. En elke keer kan ik het niet geloven. De horror van vallende, levende doden.
“The so-called ‘psychotically depressed’ person who tries to kill herself doesn’t do so out of quote ‘hopelessness’ or any abstract conviction that life’s assets and debits do not square. And surely not because death seems suddenly appealing. The person in whom Its invisible agony reaches a certain unendurable level will kill herself the same way a trapped person will eventually jump from the window of a burning high-rise. Make no mistake about people who leap from burning windows. Their terror of falling from a great height is still just as great as it would be for you or me standing speculatively at the same window just checking out the view; i.e. the fear of falling remains a constant. The variable here is the other terror, the fire’s flames: when the flames get close enough, falling to death becomes the slightly less terrible of two terrors. It’s not desiring the fall; it’s terror of the flames. And yet nobody down on the sidewalk, looking up and yelling ‘Don’t!’ and ‘Hang on!’, can understand the jump. Not really. You’d have to have personally been trapped and felt flames to really understand a terror way beyond falling.”
David Foster Wallace
David Foster Wallace schreef het niet over de vallende man op 9/11, dat kan ook niet, want dat was pas 5 jaar later. Hij schreef het over mensen die zelfmoord plegen. Dit doen ze niet omdat verlangen naar de dood, maar omdat het alternatief nog ondraagbaarder is. David schreef dit uiteindelijk over hemzelf.