Zoals ik zaterdag al schreef, zit ik momenteel in een jaarlijks momentje. En dat momentje speelt zich meestal rond vandaag af. Vandaag is ‘het‘ officieel langer dan de helft van mijn leven geleden. En dat is nieuw.
Zo lang geleden dus, en toch nog iets nieuws.
Vier jaar geleden merkte ik het volgende op:
Voor mijn kinderen is 9/11 geschiedenis, niet iets dat ze live hebben meegemaakt. Zo gaat het met tijd.
Ik bedacht me dat ik op mijn blog er eigenlijk nog nooit over heb geschreven. Dat is er simpelweg nooit van gekomen. Maar toch heb ik er al wèl eens over geschreven: 22 jaar geleden. Op papier.
En wel voor dezelfde krant waar ik nu ook af en toe voor schrijf.
Dit artikel verscheen op 17 september 2001 en is destijds zorgvuldig uitgeknipt en bewaart door mijn beabe, en door hem voorzien van leesmarkeringen (I en II).
En nu dus gescand en aan elkaar geplakt (het paste niet in één stuk onder de scanner) door mij en digitaal beschikbaar gemaakt. Klik hier voor de grote versie.
Ik heb het artikel nu ook zelf weer voor het eerst herlezen. De hyperbolische blurb was niet mijn keuze en ik denk dat ik nog wel weet wat ik met het slot bedoelde, maar nu zou ik zeggen: dat kan sterker. Dat van die Russische professor heb ik totaal geen herinnering meer aan. Maar andere dingen weet ik nog glashelder, vooral de stemming onder mijn teamgenoten. Die mix van woede en onzekerheid.
Maar ik herken vooral de wat nuchtere, observerende houding als mezelf. Zeker gecombineerd met de open, vragende toon. Zo deed ik dat toen, en 22 jaar later eigenlijk nog steeds.