Mijn laatste post is meer dan een week geleden. Ongebruikelijk lang voor iemand die dagelijks blogt. Mensen begonnen al zenuwachtig te worden. Dank voor de verschillende appjes, mailtjes en AJA’s. Ik ben er nog hoor en nee, ik ben niet gestopt.
De laatste jaren neem ik na mijn verjaardag altijd even een aantal dagen afstand. Lees hier wat ik er in 2022 en 2023 over schreef. Afstand nemen is goed. Vooral als het de eerste paar dagen jeukt, dat is de bevestiging dat het goed is om even afstand te nemen.
Maar ik had de lezers niet helemaal in de steek gelaten, in de laatste post zaten genoeg easter eggs verstopt om elke dag wat te lezen te hebben. Kadootjes.
De eerste 2 ochtenden hield ik een kwartier tot een half uur over. In plaats van dat ik hier een andere invulling voor zocht, vulde de tijd zich deze en de verdere ochtenden met…. ja zeg het maar, wat? Het was onwennig en doelloos.
Wat ik dus leerde, is dat onbestemde tijd zich zelf vult. Je kan er dus beter een bestemming voor zoeken.
Misschien is dat iets voor volgend jaar, om in die tijd tot 100 te leren tellen in het Mandarijn of om te leren jongleren met 4 ballen. Je bent immers bent nooit te oud om te jongleren, zei Extince al.
Hoe dan ook, ik ben er weer en vandaag ga ik op avontuur. Op reis. Ik ga er sowieso over schrijven en misschien ga ik er ook over bloggen, misschien ook niet.
De bestemming van vandaag heeft in ieder geval wel tot gevolg dat ik al ongeveer een week Gouge Away van The Pixies in hoofd heb. Gouge away rijmt namelijk.
Dit nummer komt vaak voorbij in mijn playlist en dan vooral de onderste live versie. Pittig setje hoor.
De Pixies zijn een band die natuurlijk bekend werden om het loud-QUIET-loud geluid. Dus het past ook goed bij deze blog.
Ik ging trouwens eens googlen wat ‘gouge away’ nou eigenlijk betekent. En ik leerde dat het gaat over Simson wiens ogen worden uitgestoken.