De meeste mensen kennen hun grootouders. Ik ook, en die hebben een belangrijke plek in mijn leven. Mijn overgrootouders echter, die ken ik alleen van naam en een enkele foto. Ze waren al overleden voordat ik werd geboren, of kort daarna.
En mijn betovergrootouders? Ik zou de familiestamboom er op na moeten slaan, wie dat ook al weer waren of hoe ze heten. Ik heb dat niet paraat.
Een groep van zestien mensen die met elkaar hebben bijgedragen aan het feit dat ik nu een blog kan typen. Alle zestien leverden ze ongeveer 6,25% van mijn DNA. Waarschijnlijk zijn ze allemaal geboren ergens in het midden van de 19e eeuw, maar verder heb ik geen weet van ze en zijn ze er al lang niet meer.
En zo zal het gaan met iedereen dit dit leest.
Over vier generaties ben je er niet meer, en ga je zeer waarschijnlijk vergeten zijn.
Gedenk de geliefden die je wel hebt mogen kennen en gedenk dat je zelf ook eens zal sterven.
Memento Mori.
Webmentions
[…] is wat mij betreft geen excuus om rotzooi te maken óf rotzooi te consumeren. Daarvoor is dit leven echt te kort. Naar mijn mening zou je met dat uitgangspunt de hoeveelheid rotzooi in je leven moeten […]