Ik was ooit eens op een zondag in de Parijse metro. Op weg naar de Champs-Élysées. Het was juli dus dat kan maar één ding betekenen: de laatste etappe van Tour.
Het centrum was afgezet voor Le Tour. En later op de dag stonden de rijen dik aan de hekken. Logisch, zou je denken, wanneer de Tour naar de hoofdstad komt. Maar toch viel me toen iets op in de metro. Iets dat me is bijgebleven.
In die metro was lang niet iedereen — net als ons — op weg naar de Tour! Of zelfs maar bezig met de Tour. Sterker nog, de meeste mensen waren bezig om hun leven leiden, en die extra drukte in de metro, werd gelaten geaccepteerd als bijkomstigheid wanneer je in een wereldstad woont of werkt.
Mensen stapten in en stapten uit op haltes die tot mijn verbazing niets met de Tour te maken hadden. Mensen gingen hun weg, zonder te weten welke titanenstrijd die voorgaande drie weken zich in hun land had afgespeeld en boven hun hoofden tot afronding zou komen. Deze mensen interesseerden zich geen moer voor de Tour.
Maar dat is helemaal niet vreemd.
De Tour is ooit begonnen als gevolg van een concurrentiestrijd tussen twee kranten, en omdat de ene krant ook in de komkommertijd wat te schrijven wou hebben.
De Tour is daarom net als elke sportcompetitie, een bedacht iets. Een set afspraken waarbinnen winnaars en verliezers ontstaan, een recept voor heldenverhalen, legendes en krantenartikelen.
Mooi om naar te kijken. Interessant om over te praten. Maar die mensen in de metro wisten dat de winnaar of verliezer van deze competitie uiteindelijk niets aan hun leven zou veranderen.