Ik was laatst weer eens bij de kaakchirurg. Again. En het klinkt misschien als een verrassing: maar de kaakchirurg bezoeken is niet mijn favoriete bezigheid.
Hoe dichter bij het moment kwam van de afspraak, hoe minder er uit mijn handen kwam. Steeds minder zin om nieuwe dingen op te pakken, en weinig scherpte. Alsof alles in mijn lijf zich aan het voorbereiden was op het moment dat een iemand een gat — of twee — in mijn kaak ging boren. Tijd leek te vernauwen naar dat moment.
Na de afspraak reed ik weg vanuit de praktijk in Lelystad richting de A6. Dit deel zat er op. Het was goed gegaan. De zon scheen! De wereld lag weer open. Ik wou weer 1000 dingen doen. En zowaar, voor een enkel moment zag zelfs Lelystad er mooi uit. En ik besefte; ook hier kunnen mensen gelukkig zijn.