In 2008 ontvoerde ik mijn vrouw — toen vriendin — naar Elizabethtown, Indiana. Ik had online kaartjes gewonnen voor een Bob Dylan optreden.
Ze wist niet wat ze meemaakte, ik ook niet.
Gisteravond — 17 jaar later — ontvoerde ik haar weer, nu naar A Complete Unknown. De Bob Dylan bio-pic met Timothée Chalamet. Ze wist niet wat ze meemaakte, ik wel.
Want ik had me ingelezen o.a. hier en hier. En alle trailers die ik kon kijken, had ik gekeken. Vaste lezers weten dat ik sinds 2007 geregeld over Bob schrijf, en ik keek uit naar deze film.
Het bereidde me allemaal voor om deze film niet al te kritisch te bekijken en bij elke feitelijk onjuistheid mijn vinger op te steken. Het is ten slotte geen documentaire. Maar, om het dus over me heen te laten komen en te genieten van sfeer, de muziek en het ijzersterke acteerwerk. Want Edward Norton en Monica Barbaro zijn minstens net zo goed als Chalamet.
En ik wist dat hij er in zat maar toch was het alsnog een verrassing om James Austin Jones te zien in deze film! En ik moest denken aan 2023 toen ik James Austin Jones in het kleine, half uitverkochte Boom Chicago zag en de wereld werd weer wat kleiner.
Maar goed, al had ik me niet ingelezen: dan had ik nog niet de verwachting gehad dat ik Bob Dylan zou zien. De kern van Bob is juist dat hij ongrijpbaar is: het elusive enigma. The unwashed phenomenon, the original vagabond. Je kan Bob alleen benaderen, of echo-en.
Timothée Chalamet doet een dappere en uitstekende poging, en hoe meer de film vorderde hoe meer hij ook op hem ging lijken — het praten (of zingen) zonder de kaken te bewegen, de bril of sigaret met duim en wijsvinger beetpakken — maar op geen enkel moment dacht ik dat ik naar Dylan keek. En dat hoeft ook niet. Dus ook Chalamet, zelfs hij, laat uiteindelijk maar een facet zien van een mogelijke Dylan. Een interpretatie. Net zoals Cate Blanchet dat ook deed. En met hun, tientallen andere acteurs.
Als groot Dylan liefhebber was het absoluut genieten en vind ik het geweldig dat de grootste filmster van dit moment in de huid van Bob Dylan wil kruipen. Ik geef vijf sterren. En mijn vrouw ook.
Ik had grote grijns bij de aftiteling. Natuurlijk was Bob niet bij de Nobelprijs ceremonie.