Met de de auto op pad. Een rode Chevrolet deze keer. Eerst naar Pearl Harbor. Het belangrijkste strategische punt voor Amerika in de pacific. Dit was het ook al in 1941. Iedereen weet wat er toen op 7 december gebeurde. In de vroege ochtend vlogen 350 Japanse vliegtuigen de baai binnen (en één mini onderzeeër) en bombarderen ze alles wat ze konden raken. Amerika was totaal verrast en er vielen ruim 2300 doden. Dit was de tot dan toe grootste en eerste aanval op amerikaans grondgebied (9/11 was de tweede en daar vielen meer slachtoffers).
Iedereen weet ook hoe het afliep: Amerika was in eens betrokken bij de oorlog. En zoals Churchill zei: “Now at this very moment I knew that the United States was in the war, up to the neck and in to the death”.
Ford eiland is nog steeds een actieve legerbasis en in de baai liggen diverse oorlogsschepen. Maar er tegenover — met dus uitzicht op Ford eiland en de baai waar het allemaal gebeurde — is een museum en Walk of Remembrance, met heel veel verschillende naamborden van slachtoffers.
Het was er druk maar toch heel stil. Af en toe vloog er een straaljager over. Indrukwekkend is het voor de hand liggende, maar terechte, woord.
Op Ford eiland zijn 4 andere musea (schepen) waar je los heen kan (dat hebben wij niet gedaan), het meest opvallend is de USS Arizona memorial. Het wrak van dit schip ligt op de ondiepe zeebodem met daarboven een drijvende constructie waar je naar binnen kan, zodat je letterlijk bovenop het schip staat en naar beneden kan kijken. In dit schip liggen nog steeds de overblijfselen van 900 mariniers. Deze zijn nooit geborgen. Sterker nog, sinds een aantal jaar biedt het leger de mogelijkheid om de as van later overleden crewleden bij te plaatsen in het wrak. Om zo op eternal patrol te zijn met hun gevallen kameraden.
Er is nog meer over te zeggen, maar dat komt in latere blogs wel. Bijvoorbeeld dat ik het vreemd blijf vinden dat je na zo’n ervaring in de giftshop Pearl Harbor onderzettertjes kan kopen.
Daarna naar Ko Alina lagoon. Een van de vier hippe, recent aangelegde lagoons aan de westkant van het eiland. Feitelijk onderdeel van resorts, maar toegankelijk voor iedereen. Geen golven, rustig zwemwater. Dus veel gezinnen met kinderen.
Daarna de klapper: de Luau. Een Hawaiiaanse feestavond. Met muziek, dans, vuur en eten. Schoftig (echt schoftig) duur, maar toch leuk om een keer mee te maken. Professioneel opgezet, geen enkel dood of saai moment in de show. Amerikanen weten hoe ze moeten entertainen; grapje hier, serieus daar, even gas terug, dan gas er bij etc. Op deze avond werden verschillende polynesische culturen toegelicht en werd er vrij veel verteld, niet alleen over Hawaii. Interessant en vermakelijk.
Als je op Hawaii bent moet je dat toch een keer gedaan hebben.
Daarna klaar maken voor de volgende dag. Dan begint de derde en laatste etappe van onze reis.
