Ik schrijf op mijn blog niet over politiek of religie. U weet wel, daar waar ze in concentratiekampen juist wél over praatten.
Maar er kwam iets te veel voorbij de laatste tijd, wat ik een plek wil geven. Over orthodoxe, strikte kerken.
- Iemand — die ik vorige week leerde kennen — die uit de allerzwaarste kerk kwam, met zijn vrouw naar een lichtere kerk ging, daar trouwde, de kinderen liet dopen, maar nu toch zelf weer terug is in de zware kerk. Zijn vrouw en kinderen niet. Heb daar al een paar keer aan gedacht. Wat trekt hier zo?
- Een langer artikel uit 2005 over waarom strikte kerken, sterke kerken zijn – “Why strict churches are strong” (Slate). De korte verklaring: ontmoedig profiteurs die meer van een gemeenschap nemen dan ze geven. De mensen die niet vaak in de kerk komen willen wel bepalen hoe het gaat. Ik ken voorbeelden.
- Een aflevering van De Ongelooflijke Podcast: #231 – Waarom de orthodoxe kerk wél groeit en populair is. De titel zegt het al.
- Een nieuw boek over de Biblebelt van Jonah Falke. Het boek werd reviewed door:
– Vriend Bas – over vrijheid voor andersdenkenden en proefgeloven.
– Elma Drayer in de Volkskrant – o.a. over de foutjes in het boek maar ook de aangenaam open blik.
– Het Reformatorisch Dagblad – “Gek genoeg, of misschien wel logisch genoeg, voelde ik mij als progressief mens het meest op mijn plek in de uiterst conservatieve hoek.” - Het deed me denken aan Arnon Grunberg die stage liep bij de SGP en ook zijn beeld moest bij stellen.
Was het niet Kierkegaard die zei: “Geloof wordt pas echt als het je wat kost. Geen opoffering betekent geen echte toewijding”.
Daarom werken striktere kerken beter – ze maken geloof tot iets tastbaars in plaats van vrijblijvend. Door iets op te geven, maak je je overtuiging werkelijk.